Annapurna Base Camp

Na een poos te hebben uitgekeken naar deze trekking was het eindelijk zover. We hadden wandelspullen gekocht, thermokleding, muts, hoogteziektepillen en ORS voor als we te weinig zouden drinken. Goed voorbereid waren we dus wel. De rugzak zat goed vol en woog ook maar liefst 15 kilo.

Maandag 8 januari

Het was zover onze trekking ging beginnen. Om 8 uur hadden we een ontbijt bij het hotel en om half 9 vertrokken we met de taxi en onze guide naar ons startpunt. We hebben een uur in de taxi gezeten. Hoe verder we reden hoe minder mensen en huizen we zagen. We gingen echt richting de stille bergen. Ons startpunt was Nayapul. Het eerste stuk wat we moesten lopen was op een zandweg. Omdat ik zo’n zware rugzak nog niet gewend was was dit in het begin wel even wennen. Ik moest echt anders gaan lopen om het goed te kunnen opvangen tijdens het wandelen. Na 2 uur te hebben gelopen hebben we geluncht. Onze eerste lunch bestond natuurlijk gelijk al uit rijst met groente (2x per dag aten we dit elke dag). Vanaf daar begon onze echte tocht. We gingen het zandpad af en vanaf daar konden ook geen jeeps meer rijden. We wisten dat de eerste 2 dagen veel uit trappen oplopen zouden bestaan. We liepen richting Poon Hill. Poon Hill staat er om bekend dat je veel trappen op moet om daar te komen. Nou dat hebben wij geweten. We hebben 4 uur lang denk ik alleen maar trappen op gelopen. Dit was pas dag 1. Tijdens de trappen oplopen dacht ik echt waar ben ik aan begonnen. Dit is pas dag 1 en ik ga al helemaal kapot van de trappen. De trappen waren natuurlijk ook geen normale trappen. De treden lagen net iets te ver uit elkaar voor mij en ze waren net te hoog om makkelijk op te stappen. Het was gelijk een goede maar zware workout.

Eenmaal bij ons hotelletje voelde het wel goed. Had het toch maar al mooi gedaan de eerste dag. Na een heerlijke warme douche zijn we beneden bij het vuur gaan zitten. Daar zaten meer wandelaars. Daar hebben we gezellig mee zitten praten. Om 8 uur lagen we wel op bed (elke dag lagen we om 8 uur op bed). We waren zo moe en de dag daarna moesten we weer om 8 uur klaar staan.

Dinsdag 9 januari

Na een onrustige nacht begon onze tweede dag. Om half 9 liepen we weg vanuit Ulleri waar we hadden overnacht. Op naar de volgende bestemming. Gelukkig hadden we deze dag minder trappen. Het waren er nog wel veel, maar we hadden ook stukken met gewoon pad. Dit was heel fijn. Onderweg zijn we veel mannen met paarden en ezels tegen gekomen. De mannen liepen achter de paarden en ezels en de dieren droegen al het eten. Omdat je in de bergen niet met de auto kunt komen en je wel je spullen moet vervoeren doen ze dit dus met paarden en ezels. Dit kan tot een bepaalde hoogte. Ook zien we heel veel porters. Porters zijn jongens die met 40 kilo op hun hoofd de berg oplopen. Ze hebben tassen hangen op hun rug, maar de hengsels van de tassen zitten op hun hoofd. Zij tillen de spullen van de toeristen. Wij doen het zelf maar je kon ook zo’n jongen inhuren die jou spullen dan heel de reis zou dragen.

Ik vind dat zo knap om te zien. Ik heb al moeite met 15 kilo!

Onze gids Saroj had tegen ons gezegd als er paarden langskwamen dat we aan de bergkant moesten gaan staan. De paarden lopen hun eigen weg en duwen je zo om. Nou ik heb dat geweten. Ik stond gelukkig wel aan de bergkant, maar een paard heeft me mooi omgeduwd die dag.

Na 2 uur lopen zij onze gids jongens jullie moeten een jasje aan gaan doen, want het gaat zo kouder worden. Wij zweette ons helemaal kapot door de zon, maar deden toch maar wat hij zei. We gingen een hoekje om en waren opeens in een soort jungle. Het was er vochtig en inderdaad een stuk kouder. Zo raar om het ene moment in de droogte in de zon te lopen en het volgende moment loop je door de jungle.

Na onze lunch hoefde we nog maar 1 uur te lopen tot we op ons eindpunt waren. Echter bestond dit laatste uurtje wel uit alleen maar TRAPPEN. Weer zo fijn iets! Ben je al moe van de ochtendwandeling mag je nog een uur alleen maar trappen op. Eenmaal in het dorpje dacht ik yes ik ben er. Nee hoor, we mochten nog een stuk omhoog want wij hadden natuurlijk het hotel wat helemaal bovenaan in het dorpje lag.

Het dorpje waar we in hebben overnacht heette Ghorepani. We zaten toen op 2870 meter hoogte.

Woensdag 10 januari

Deze ochtend ging de wekker al om 05:15. We waren vlakbij Poon Hill. Bij Poon Hill kun je mooi de zonsopgang bekijken en kunt tot heel ver heel veel bergen zien. Om 05:45 begonnen wij dus met lopen. Naar Poon Hill was 40 minuten omhoog met de trap! We mochten gelukkig wel onze bagage in het hotel laten. Zonder tas waren de trappen wel een stuk beter te doen. Eenmaal boven was de zonsopgang wel echt heel mooi. We konden heel ver kijken en de bergen waren prachtig. Het was heel helder, dus we hadden prachtig uitzicht. Het was wel heel koud. Hadden onze muts op en dikke handschoenen aan.

Na Poon Hill hebben we ontbeten bij het hotel en zijn daarna weer verder gegaan. Deze dag moesten we veel dalen. We liepen langs watervalletjes die bevroren waren, liepen door het oerwoud leek het wel en we liepen door bijna een Nederlands bos. In het oerwoud hoorde ik opeens de bomen heel erg ritselen. Ik keek omhoog en zag super veel apen. Wat was dit leuk om te zien. Ik weet niet wat voor apen het waren, maar ze waren best groot. We hebben hier even naar staan kijken en toen moesten we weer verder. Onderweg heb ik 2 bamboostokken gevonden. Ik heb deze meegenomen en kan ik mooi als wandelstokken gebruiken. Dit scheelt wel echt. Kun je beter je gewicht verdelen en jezelf beter afzetten.

Aan het einde van deze dag kwamen we aan in Chuile. Deze dag hebben we 9 uur gelopen. Ik had toch wel al wat blaren gekweekt deze dag.

Donderdag 11 januari

Vandaag begon dan ook echt de spierpijn mee te doen. Ik had super veel last van mijn kuiten, omdat we de dag daarvoor zoveel omlaag hebben gewandeld. Spierpijn en blaren mijn dag begon goed. Ik begon hierom ook heel langzaam met wandelen. Het eerste uur was het omlaag wandelen en daarna mochten we weer klimmen richting Chhomrong. Vanaf Chhomrong was de splitsing met de korte trekkingen en de Annapurna trekking. Wij gingen naar links en de mensen die de korte trekking deden gingen daar naar rechts. Vanaf dat moment zouden we of alleen maar locals tegenkomen of mensen die de Annapura trekking deden of hadden gedaan. Het was namelijk vanaf daar ook dezelfde weg terug tot Chhomrong.

Na Chhomrong moesten we denk ik een half uur lang trappen naar beneden lopen. Vanaf dat moment wist ik ook chips deze moet ik op de terugweg weer allemaal op. Nu eerst maar genieten van het naar beneden lopen. Onderaan de trappen was een hangbrug over een rivier. Super mooi om overheen te wandelen maar ook wel een beetje spannend omdat de brug best wel erg wiebelde. Vervolgens weer 2 uur omhoog gelopen. Bij ons eindpunt Sinuwa waren we al vroeg. Om 3 uur al. We hadden dus nog de hele namiddag om uit te rusten en avond. Ze hadden daar een super schattige baby waar ik lekker lang mee heb zitten knuffelen.

Fennie was vandaag jarig dus Jur en ik hebben voor haar verjaardag samen een snicker gedeeld. Snickers zijn best duur in de bergen rond de 3 euro.

We hadden heel de dag in de zon gelopen. Mijn neus en wangetjes waren toch wel een beetje verbrand.

Het is vanaf hier zo stil in de bergen. Je hoort niks alleen de rivier in de verte, de vogels die fluiten en de wind. Heerlijk die stilte, maar ook wel een beetje eng.

Vrijdag 12 januari

TRAPPEN!!!!!!

Deze dag bestond bijna de hele weg uit trappen of rotsen waar we over omhoog moesten klimmen. Mn knieblessure begon hierdoor ook op te treden. Mn knie met een drukverband ingewikkeld en natuurlijk gewoon doorgelopen. Wel hebben we vandaag langs super mooie watervallen gelopen, over het eerste ijs gelopen en over boomstamladders die over het hard stromende water lagen gelopen. Dit was best spannend je voelde namelijk de boomstam trillen en als je even je evenwicht zou verliezen lag je in het ijskoude gletsjerwater. We zijn vandaag tot 3200 meter hoogte geklommen. Je merkt vanaf nu al wel dat je minder lucht krijgt tijdens het wandelen. Het lukt nog wel, maar je moet iets vaker stoppen.

Plaatsje: Deurali

Zaterdag 13 januari

Dit was dan de dag dat we eindelijk bij het Base Camp aankwamen op 4130 meter hoogte. Het laatste stuk duurde verraderlijk lang. Je ziet het Base Camp al liggen, maar door de ijdele lucht moet je vaak stoppen en loop je heel langzaam. Wat lijkt wat je in een uurtje zou lopen hebben we 3 uur over gedaan. Het was wel prachtig ondanks dat m’n knie zeer deed, ik blaren had en weinig lucht had.

Eenmaal bij het kamp hebben we alleen maar genoten en waren we superblij dat we het hadden gehaald. Het was erg koud bij het kamp overdag al en er lag een klein laagje sneeuw. ’s Nachts was het denk ik -10 graden.

Zondag 14 januari

Halverwege de nacht werd ik misselijk. Om 6 uur ’s ochtends kwam het eten van de dag ervoor eruit. We hadden hoogteziektepillen geslikt, maar ondanks dat heb ik het denk ik toch gekregen of iets verkeerds gegeten. Ik voelde me zwak, misselijk en daarbovenop kreeg ik ook nog diarree.

Als je weet dat je dan een dag moet lopen wordt je niet blij…. Om 9 uur begonnen we toch echt met lopen weer terug naar beneden. Om het uur moest ik stoppen om naar het toilet te gaan. Het toilet is in de bergen alleen geen westers toilet. Het is een hangpot die je in Frankrijk ook veel ziet. Heel fijn als je diarree hebt…. Kon na elke keer weer mooi het hokje schoonmaken. Ook had ik die dag niks gegeten dus wandelen ging ook niet heel makkelijk over alle rotsen en met de ijdele lucht.

Ik voelde me zo zwak die dag. Gelukkig nam mijn gids mijn tas over. Ik had zoveel last van m’n knie erbij gekregen. Hij heeft bijna heel die dag mijn tas+ zijn tas gedragen. Voor mij maakte het wel wat gemakkelijk, maar ik zag wel dat hij het heel zwaar had.

Toen we een stuk waren gedaald liepen we opeens tussen de wolken. Het was een beetje vochtig. Een tijdje later begon het te regenen. DE EERSTE REGEN IN 3 MAANDEN!!!! Het was miezer regen maar toch het was regen. We voelde ons bijna weer in Nederland.

Vanaf het Base Camp zijn we weer helemaal terug gelopen naar Sinuwa. Hier hebben we weer overnacht. Het laatste stukje duurde alleen iets langer dan we hadden verwacht. Saroj had niet de tijd goed in de gaten gehouden en het begon donker te worden. Pikken donker eigenlijk. In het donker door de bergen lopen en je niet goed voelen is niet de ideale combinatie. Ik was daarom ook extra blij toen we eindelijk bij ons theehuisje waren waar we zouden overnachten.

Maandag 15 januari

Wat had ik een slechte nacht die nacht. Om het uur mocht ik m’n warme bedje uit de kou in naar buiten naar het toilet. OM HET UUR….. Dan merk je pas hoe blij je bent met je verwarming in Nederland. Ik zat hier gewoon in de kou met -5 graden op het toilet. De wc-bril was goed koud en ik had het gevoel of mijn billen steeds bevroren. Gelukkig was het wel een westers toilet. Op een gegeven moment heb ik maar gewoon mijn handdoek meegenomen en over mijn benen heen gelegd als ik moest. Had ik het tenminste nog een beetje warm.

Ik heb deze ochtend tot 10 uur in mijn bed mogen blijven liggen en daarna moest ik toch echt gaan wandelen. Heb dus nog een beetje bij kunnen slapen. Eten lukte me alleen al niet meer… Heb alleen een sinaasappel op en toen zijn we gaan lopen. We waren in de buurt van Chhomrong, dus ik wist al al die trappen die we toen af mochten moesten we nu allemaal weer op. Normaal doe je er 1,5 uur over om naar boven te gaan. Onze gids had al gezegd wij zullen er wel 2,5 uur over doen vandaag omdat ik zo zwak was. Uiteindelijk hebben we er 3,5 uur over gedaan. Ik had het zo zwaar. En die rugzak, en steeds buikkrampen en ondertussen had ik ook niks gegeten dus stond te trillen op mijn benen. Ik heb het gehaald tot Chhomrong, maar heb wel de nodige tranen gelaten en ben heel vaak gaan zitten.

In Chhomrong hebben we geluncht. Ik heb wel 3 bananen op en een kopje thee. Bij de plek waar we hebben gegeten hadden ze een moederkat en een kitten. Ik ben allergisch voor katten, maar katten komen toch altijd naar mij toe. Deze keer insgelijks. Moeder kwam op mijn schoot liggen en de kitten kwam er ook gezellig bij. Normaal had ik ze weggeduwd want dan zou ik snotterig worden. Moederkat was echter precies op het plekje gaan liggen waar ik buikkrampen had. Ze functioneerde dus als een soort kruikje. Heerlijk! Was nog nooit zo blij geweest met een kat.

Na Chhomrong was het nog een uurtje omlaag wandelen. Dit ging opeens verbazingwekkend goed.

Na dat uurtje lopen kwamen we aan in Jihnnu. Bij ons Theehuisje hadden ze PUPPY’S!!!

Na een poes kon ik hier dus verder knuffelen met puppy’s. Ook was er een Hot spring op een half uurtje lopen. Hier zijn we heengegaan en hebben heerlijk in het warme water gezeten. Was heel ontspannend. Voelde bijna aan als een spa dag. Lekker de voetjes rust gegeven en het hielp ook goed voor mijn buikkrampen.

Dinsdag 16 januari

Deze nacht heb ik gelukkig al weer wat beter geslapen. Heb maar 2 keer op en neer gemoeten naar de wc. Als ontbijt heb ik ook 2 toast met honing opgekregen. Ik voelde me dus al wel wat beter, maar fit nog lang niet.

We moesten vandaag 5 uur lopen. Het eerste stuk was makkelijk. Naja makkelijk het ging geleidelijk omhoog en omlaag. Zonder trappen! Wel hebben we over een super enge hangbrug gelopen. Het was een oude hangbrug. Sommige houten planken waren eruit gevallen en andere planken lagen los. Wat je in films ziet als een brug in de jungle met bijna geen planken, nou zo 1 was het.

Toen we aankwamen in Landruk na 3 uur lopen en uiteindelijk toch wel veel trappen was ik echt helemaal kapot. Ik kon echt niet meer. Mijn knie deed zo pijn, mijn buikkrampen werden alleen maar erger en ik was super moe. Gelukkig en toevallig konden we vanaf daar met een JEEP! Er was dus eindelijk weer een goede weg. In de bergen kon ik geen kant op en moest ik doorlopen. De paarden mocht ik niet op want die mochten geen gewicht naar beneden tillen, de porters kon je niet vinden in de bergen en een auto kwam er al helemaal niet. De enige manier om echt terug te gaan zonder te lopen was gered worden door een helikopter. Dit vond ik toch wel iets te ver gaan. Toch heb ik er af en toe echt aan gedacht op de momenten dat ik me super slecht voelde.

Vanaf Landruk hebben we dus een uur in de Jeep gezeten naar Pothana. We waren daar lekker op tijd rond 2 uur al, dus we hebben daar heerlijk een middagje rust gehad.

Woensdag 17 januari

ONZE LAATSTE DAG!

Wat was dat gek wakker worden die dag. We hoefde nog maar 2 uurtjes te wandelen en dan werden we opgehaald door de taxi.

Ik was voor het eerst in die 10 dagen eerder wakker dan dat de wekker ging. Ik was er zo klaar mee en wou gewoon weer terug in de beschaafde wereld zijn. Weg uit de bergen en gewoon weer tussen de mensen, auto’s en motors zijn, eten wat ik wou (niet alleen maar rijst of havermout) en vooral lekker mijn eigen ding doen.

Na een uurtje naar beneden te hebben gelopen waren we er opeens al. Onze gids dacht dat ik er wat langer over zou doen, maar vandaag had ik opeens een raket achter me hangen denk ik. We moesten nog even wachten op de taxi.

Na een tijdje in de taxi begonnen we langzaam aan de omgeving weer te herkennen. Het voelde bijna als een bevrijding. Gered uit de bergen!

Ik vond het een hele mooie ervaring, maar door al mijn klachten en tegenslagen heb ik het ook wel als heel vervelend ervaren. Ik ben nu 2 dagen verder en begin nu pas weer een beetje tot mijzelf te komen. Heb weer wat meer energie en zie de komende 2 weken nu weer wat positiever in. Was er echt even helemaal klaar mee met Nepal en wou gewoon thuis zijn.

Het gekke is dat je in de bergen echt alles gaat missen aan thuis. Ik miste de verwarming, je eigen eten maken en zelfs even op en neer naar de winkel gaan als je wat vergeten was. Tijdens de wandeling zaten we hier zo aan te denken dat we zelfs op de vraag kwamen hoe heet dat balkje die je tussen je boodschappen doet op de toonbank in de supermarkt? Ik weet het antwoord nog steeds niet. Dit geeft wel echt aan hoe graag we op dat moment terug wouden zijn. Elk detail van de supermarkt zagen we gewoon voor ons.

Nu voel ik me weer wat beter en heb ik echt nog wel zin in de laatste 2 weken hier. We gaan binnenkort nog naar een safaripark en hebben nog een paar dagen in Kathmandu.

Weetjes:

• Maar 2x een warme douche gehad heel de reis. Heel vaak dus niet gedouched of met ijskoud water even afgespoeld
• We sliepen in theehuisjes (zie foto’s) waren gewoon houten hutjes eigenlijk waar alle koude lucht gewoon doorheen kwam
• Ik had 2 bamboo stokken die me er echt doorheen hebben geholpen
• Gemiddeld hebben we 5,5 uur gelopen op een dag. Meestal toch wel wat meer.
• We hebben door 4 verschillende natuurgebieden gelopen. Jungle, droge vlakte, (bijna) Nederlandse bossen en tussen alleen maar rotsen waar zelfs niks groeide
• Dag 6/7 was echt koud ook overdag
• De rest van de dagen hebben we overdag gewoon in een shirtje gelopen of dun vestje.
• Op school moeten wij altijd met de trap naar de vierde verdieping lopen. Hierbij zuchten we dan altijd en haten die trappen. Vanaf nu durf ik niet meer over die trappen
• te zeuren, want vanaf nu is dat peanuts.
• Tussen mij en Jur is het heel de weg goed gegaan. Ik had mijn eigen verpleger mee, dus dat was heel fijn op de dagen dat ik me zo slecht voelde.
• Alleen op dag 1 en 2 hadden we ’s avonds een vuurtje. Verder was het alleen maar dik aankleden en in je bedje liggen

Buffel aanval

Ons tweede weekje hier in Pokhara zit er alweer op. Afgelopen weekend zijn we weer naar Lake Side gegaan om even te ontspannen. Ook hebben we lootjes getrokken voor kerst. In plaats van lootjes bij Sinterklaas doen wij het hier nu bij Kerst. Op eerste kerstdag gaan we uiteten bij een leuk restaurant en gaan we cadeaus met gedicht geven aan elkaar. We hebben geregeld dat we bij de openhaard kunnen zitten in een restaurant om het echte kerstgevoel te creëren. Ook hebben we nog kerstmutsen gekocht en doen we allemaal een lekkere kersttrui aan. Na het trekken van de lootjes zijn we allemaal een beetje onze eigen kant op gegaan om cadeaus te kopen.

Zondag zijn Jur en ik voor een kleine spa-dag gegaan. We zijn naar een schoonheidssalon gegaan en hebben daar een massage gehad. Ik heb ook mijn benen laten harsen. De vrouw wist alleen niet hoe de hars strips werkte. Ik zag dat het Feet-strips waren. Die hebben we in Nederland ook gewoon. Ik heb haar dus uitgelegd hoe het moest en toen kon zij het uitvoeren. Hierna hebben we een massage genomen. Een Nepalese massage. Het was een fijne massage. We werden 1 uur gemasseerd van top tot teen. Na de massage zijn Jur en ik nog lekker op een terras in de zon wat gaan drinken.

Mijn laatste weekje hier in het ziekenhuis zit er dus op. We hebben deze week op 2 afdelingen meegelopen. De emergency en weer de Post-OP. Dinsdag en woensdag waren we op de emergency. Dinsdag was een spannende en interessante dag terwijl woensdag een saaie langzame dag was. Dinsdag zijn er 2 spannende casussen langsgekomen. Een vrouw die een aneurysma had gehad. Ze was helemaal buiten bewustzijn en de vraag is nog maar of ze echt uit haar coma komt. Haar hersenbloeding was groot! Ze is hierom naar een gespecialiseerd ziekenhuis gebracht in Pokhara. Wij weten dus jammer genoeg niet hoe het is afgelopen met haar. De andere interessante casus was een vrouw van rond de 30 jaar. Ze kwam verlamd binnen. Je kon zien dat ze het allemaal wel zag, maar ze kon niet reageren of bewegen. Langzaam aan kwam dit weer terug. Toen ze weer kon praten raakte ze helemaal in paniek en vroeg waar haar baby was. Ze had 4 weken geleden een keizersnede gehad en was weer 3 weken thuis. Tijdens het geven van de borstvoeding was ze weggevallen. Niet gek dus dat ze gelijk vroeg naar haar baby. De baby werd erbij gehaald en toen ze hem had gezien was het weer goed. Ze wou echter niet behandeld worden met medicijnen, omdat ze geloofd in kwade geesten. Iemand vanuit de hemel zou zorgen dat het goed zou komen met haar. Er is dus niet echt onderzoek gedaan kunnen worden naar wat het nou was. Wij denken dat ze een bloedvergiftiging heeft. Aan het einde van de dag is ze gewoon zelf weer naar huis gegaan en kon alles weer bewegen. Heel raar, maar wel interessant.

Woensdag hebben we heel de dag gezeten. Ik heb een paar hartfilmpjes kunnen maken bij vrouwen, maar dat was het dan ook wel. Er zijn die dag geen spoedgevallen binnengekomen. Wel een paar breuken. Hier mogen wij alleen niks mee. De botbreuken waren wel allemaal veroorzaakt in het verkeer. 1 was aangereden door een auto, 1 van zijn scooter afgereden, 1 aangevallen door een buffel en 1 ontweek een hond en ging zelf onderuit.

Elke ochtend als we naar het ziekenhuisje lopen stinkt het heel erg. Ze hebben hier niet echt prullenbakken op straat staan dus alles wordt hier maar op de grond gegooid. ’s Ochtends wordt dit dus allemaal verbrand. Dit gebeurd gewoon op straat door middel van een klein vuurtje. Plastic wordt daar dus ook bij verbrand. Dat stinkt heel erg. Ze zitten dan wel gezellig met ze alle om het vuurtje heen zich op te warmen voor de dag.

Jur en ik hebben besloten om een trekking hier te gaan doen. We gaan de Annapurna Base Camp trekking doen. Dit houdt in dat we in 8 tot 10 dagen naar het Annapurna Base Camp gaan lopen. Dit ligt op 4130 meter hoogte. We komen tijdens deze trekking door 4 verschillend landschappen. Oerwoud, rotsen, sneeuw en lage struiken. We gaan dit natuurlijk wel met een gids doen. 5 januari zijn wij klaar hier met stage. De planning is om dan 8 januari te beginnen aan de trek. In januari is het het koudste op de Annapurna. Dit houdt dus in dat we ons goed moeten aankleden en we veel sneeuw gaan zien. De kans bestaat ook dat we niet het Base Camp bereiken omdat de weg te besneeuwd kan zijn. Ik heb er nu al super veel zin in.

Een paar weken geleden waren de Nepalese verkiezingen. Dit was op het moment dat wij vanuit Amppipal naar Pokhara zouden gaan. Donderdag waren de verkiezingen en zaterdag gingen wij terug. Dit hebben we ook gedaan, omdat we donderdag niet weg zouden komen uit Amppipal en gevaarlijk kon zijn. Op de dag van de verkiezingen ligt al het verkeer stil. Als er toch bussen rijden kan het zijn dat mensen de bus stoppen en hem in de fik steken. Veel winkels waren ook dicht op deze dag. Toen de verkiezingen voorbij waren hoorde we veel muziek en liepen er allemaal mensen over straat met de vlaggen van de partij die had gewonnen.

Het is ook best raar hoe snel we gewend zijn aan alles hier. We staan er niet meer van te kijken dat er koeien over straat lopen of op de weg liggen. Ze liggen vaak in de weg, maar he dan lopen wij er wel omheen. De koeien zijn hier zo mensenschuw dat ze niet opstaan. Alle auto's en motors rijden er ook gewoon omheen. Het verkeer is een zootje ongeregeld. Niet gek dus dat er zoveel botbreuken binnenkomen. Er zijn volgens mij niet echt regels. Wel dat je aan een bepaalde kant van de weg moet blijven, maar dat is het ook. Een kruispunt is een drama. Is het ieder voor zich en maar hopen dat je het haalt tot de kant waar je heen moet. De auto's hebben hier echter niet veel deuken. Het moet dus wel heel veel goed gaan. Iedereen gooit ook alles op straat hier (wat overigens wel elke ochtend weer schoon is) en dat de stroom valt uit om de zoveel tijd. Het uitzicht op de Himalaya waar je ook staat is ook bijna normaal geworden. Dit blijft natuurlijk super mooi en bijzonder, maar is al bijna normaal. Het hoort er allemaal bij. In Nederland zou ik hier allemaal van staan te kijken en dat deed ik in het begin hier ook. Nu is het bijna 'normaal'.

Chatpat

Onze eerste week stage in Pokhara zit er al weer op. Het is wel weer wennen om in de grote stad te zitten en niet meer tussen de bergen in een klein dorpje. Echter hoeven we ons hier buiten stage om niet te vervelen. Er zijn genoeg dingen te doen hier. We zitten in het echte Nepalese gedeelte. Als wij zelf weekendjes terug gingen naar Pokhara vanuit Amppipal verbleven we in Lake Side. Dit is het toeristische gedeelte en ziet er daarom ook echt anders uit. De winkeltjes zijn hier heel anders, de restaurantjes zijn anders, op straat kun je meer groente/fruit kopen, er zijn markthallen met alleen maar groente en hier lopen de koeien weer op de weg. Al bij al we zitten hier meer tussen het echte leven dan in Lake Side.

Afgelopen zondagavond zijn we aangekomen hier bij ons gastgezin. Ik slaap met Bas op de kamer omdat wij nu een duo zijn voor de komende 2 weken in het ziekenhuisje. Dan worden we niet van elkaar wakker als de andere waarmee je op de kamer ligt een andere dienst heeft dan jij.

Maandagochtend konden wij uitslapen, omdat wij afgelopen week avonddienst hadden. Echter werd er om kwart over 8 op onze deur gebonsd. Het was de vader van ons gastgezin. We moesten al om 8 uur bij het ontbijt zijn. Dit wisten wij alleen niet. Wij ons snel aangekleed en naar hun keuken gegaan. We gingen zitten aan tafel en kregen een bord met Dhal Bhat (rijst) voor onze neus. We waren nog geen 5 minuten wakker. Op dat moment kon ik nog echt geen warm bord met rijst opeten. Ook omdat we het niet verwacht hadden. Toch ons best maar gedaan om zoveel mogelijk op te krijgen. We wisten wel gelijk dat we dus de rest van de week om 8 uur er moesten zijn en een bord met rijst zouden krijgen.

Onze eerste 2 dagen in het ziekenhuis hebben wij op de Medicine Ward meegelopen. Naja meegelopen, van de 6 uur dienst hebben we denk ik 5 en een half uur gezeten. Denk je dat je het ergste in Amppipal hebt gehad is het heir nog erger. We hebben de eerste 2 dagen nog minder gedaan dan in Amppipal. De verpleegkundige deden niks of waren de helft van de tijd weg en als we wat vroegen kregen we nauwelijks of geen antwoord. Geen goede start dus. We konden dus alleen maar naar de patiënten kijken en verder speelde we spelletjes op onze mobiel of speelde galgje.

De 3^e en 4^e dag waren al iets beter. We mochten meelopen op de Surgery Ward. Hier lagen mensen met botfracturen. We mochten wel 1 keer bij de 10 patiënten de bloeddruk meten en we mochten de medicijnen klaarmaken in de 6 uur. Verder hebben we ook hier weer lekker veel gezeten en spelletjes gedaan. Ook hier was de verpleegkundige veel weg of zocht geen toenadering tot ons. Als we wat vroegen deed ze net of ze ons niet hoorde en reageerde niet.

Onze laatste dag van de eerste week was gezellig. We hebben meegelopen op de Post-OK. Hier komen de patiënten naartoe na een operatie. Er lagen 4 patiënten. We hebben hier ook 1 keer de bloeddruk gemeten en medicijnen gegeven. De verpleegkundige waren wel heel gezellig. Ze spraken goed Engels, zochten contact, vertelde moppen, vertelde raadsels, lieten ons dingen zien in het ziekenhuis, vertelde ons over het ziekenhuis en over zichzelf. We hebben dus niet veel meer gedaan, maar het was wel heel gezellig. Om 4 uur gingen zij een snack maken, Chatpat. Chatpat is een mix van groente (ui, tomaat, koriander, limoen en peper!!), noedels (zonder heet water), pittige chips en gepofte rijst. Wij mochten mee eten met ze. Ze hadden dit alles in een afwasteiltje gedaan en goed door elkaar heen gekneed. Toen we het gingen eten moesten we dat met onze handen doen. We moesten wat in onze rechterhand doen en dat goed samen kneden totdat het een bolletje was. Vervolgens moesten we dat bolletje in onze mond laten rollen. In het begin was dit moeilijk, maar ik had snel door hoe het moest. Bas had er wel wat meer moeite mee. De helft viel steeds uit zijn hand en hij kreeg maar geen bolletje gemaakt. We hebben dus goed gelachen tijdens het eten met ze vieren. De Chatpat was pittig maar wel lekker en het vulde goed.

Tijdens onze diensten in het ziekenhuis hebben we een pauze. We gaan dan naar een restaurantje tegenover het ziekenhuisje. We drinken hier een kopje thee en eten momo’s. Dit was het hoogtepunt op stage van onze eerste 4 dagen. Ook is het zo dat we bij elk restaurantje hier in de buurt warm water krijgen. Dit krijgen we ook bij ons ontbijt en avondeten (Dhal Bhat).

Bij ons gastgezin hebben we een heel fijn huis. We slapen op de tweede verdieping. Op deze verdieping zit ook nog een toilet (normaal), zittoilet (zoals in Frankrijk) en een WARME douche!!!! De douche is echt geweldig! Fijn om weer even goed te kunnen douche hier en niet onder een klein straaltje die net niet warm genoeg is. Op de eerste verdieping zit de gymzaal van de gehandicaptenschool. Waar Suzanne en ik over 2 weken ook gaan meehelpen voor 2 weken. ’s Ochtends om 10 uur kunnen wij dat dus goed horen. Op de derde verdieping hebben we een dakterras met heel mooi uitzicht over de stad en op de Himalaya. Elke ochtend ben ik er even gaan zitten lezen, muziek luisteren en ik heb er thee gedronken. Heerlijk om daar naar te kijken en wakker te worden.

Slapen is hier nog wel een opgave. Er zijn zoveel geluiden dag en nacht. Honden die blaffen, een haan die altijd loopt te kraaien, bouwvakkers die bezig zijn, muziek dat hard staat, toeterende auto’s en veel gepraat. Ik heb gelukkig oordoppen meegenomen, maar die houden niet alles tegen. Ik kan nu al wel wat beter slapen, maar de eerste 2 nachten waren echt verschrikkelijk.

Laatste weken Amppipal

20 november-26 november

Deze week heb ik avonddienst gehad in het ziekenhuisje. De dienst begint dan om 1 uur en we waren om 7 uur klaar. Heel de ochtend hadden we dus vrij. Vaak gingen we in de ochtend eerst sporten zoals: badmintonnen, buikspieroefeningen, voetballen of oefeningen doen op een grasveldje. Ook kijken Jur en ik de serie Game of Thrones, dus die werd ook zeker gekeken voordat we begonnen. Tijdens onze dienst kregen we altijd een thee pauze( chhia). We liepen dan naar het thee huisje en dronken daar de Nepalese thee met veel suiker en melk. Het smaakt wel heel goed. Hierbij krijgen we altijd samosa’s of momo’s. Een samosa bestaat uit bladerdeeg met groente erin en een beetje chilly. Een momo is eigenlijk een dumpling.

Dinsdag 21 november was een dag om nooit te vergeten in het ziekenhuisje. Ik heb voor het eerste een keizersnede gezien. Dit was zo mooi en bijzonder. Het meisje die ging bevallen was 19 jaar. Hier is het heel normaal om jong je eerste kind te krijgen. Ze kwam aan met heftige weeën, maar eigenlijk geen ontsluiting. Er was van te voren al besloten dat ze een keizersnede zou krijgen want het kindje lag met de voetjes naar beneden. De moeder kreeg een ruggenprik zodat ze niks meer voelde vanaf haar onderrug. Snel daarna begon de operatie. De arts sneed laagje voor laagje open op dr onderbuik. Ik wist eigenlijk niet dat er zoveel laagjes zaten voordat je pas bij het kindje was. Hij haalde het kindje er vervolgens uit en het meisje begon gelijk te huilen. Het meisje was 6 weken te vroeg geboren, maar deed het gelijk al heel goed. Ze hoefde niet aan de beademing of iets. Ik heb meegekeken hoe ze werd ingewikkeld in een doek en daarna aan de moeder gegeven werd. Hier hebben ze niet gelijk al een naam voor een kindje. De naam verzinnen ze pas na een week. Ik heb dus geen idee hoe het kindje uiteindelijk is gaan heten.

Verder is deze week heel rustig geweest. In het ziekenhuisje lagen in totaal maar 4 patiënten. Jur en ik hebben hierdoor wel veel aan school kunnen werken, maar het was alsnog heel saai. We hebben wel leuk kunnen praten met de verpleegkundige. Van de 6 uur die we dienst hadden deze week hebben we denk ik 5 uur gezeten, spelletjes gespeeld, gekletst en Nepalese hapjes gegeten.

Dit weekend waren we in Amppipal gebleven. We hebben de was gedaan, zijn thee gaan drinken in Amppipal wat op 20 minuten loopafstand ligt en hebben daar lekker verse groente gehaald. Verder hebben we allemaal veel gelezen dit weekend en veel buiten in de zon gezeten.

27 november- 3 december

Deze week hadden Jur en ik ochtenddienst. De dienst is dan van 7 tot 1. Gelukkig was het deze week wel wat drukker. Er lagen deze week gemiddeld wel 12 patiënten!

We hebben maandag kunnen meekijken bij een vrouw die een niersteen in haar plasbuis had zitten. Dit halen ze er gewoon met een pincet uit…… De vrouw had erg veel pijn. Jur probeerde haar te kalmeren en te ondersteunen en ik keek mee hoe de verpleegkundige dit nou eruit gingen halen. de niersteen was denk ik net zo groot als een kiezelsteentje als bij mijn ouders op het grindpad. Normaal is deze te groot om in de plasbuis terecht te komen. Hij wordt dan al in de blaas vergruisd en komt er dan in kleine stukjes uit. Uiteindelijk hebben ze hem eruit gekregen. De vrouw liep hierna weer vrolijk naar buiten en was opgelucht dat het eruit was. Tijdens onze thee pauze deze dag gebeurde er veel om het thee huisje. Ze waren eten aan het klaarmaken voor de avond. De kippen werden voor onze neus geslacht!

Dinsdag zijn we met zuster Shristie thee gaan drinken. Zij spreekt het beste Engels en is oprecht geinteresseerd in ons. Hier in de thee zit een soort kaneelsmaakje. Wij vroegen aan haar hoe dat kwam, want kaneel kun je hier nergens komen. Ze hebben hier bladeren die ze laten opdrogen en dan meekoken met het water. Shristie heeft voor ons ook zulke bladeren gehaald zodat we het zelf ook kunnen maken in ons huisje. Om 12 uur zijn we met zuster Shila naar de OT gelopen (operatietheater). Hier kregen we van de zusters papaya met iets teveel chilly. Het was opzich best lekker maar mijn mond stond best wel in de fik en ik begon goed te zweten. De zusters moesten hier natuurlijk erg om lachen, want zij hebben hier niet zo’n last van. Toen het weer een beetje was gezakt zette de zusters muziek aan. Zij hadden op dit moment ook niks te doen. Shila en een zuster van de OT begonnen te dansen. Ik moest ook meedoen van ze. Ze dansen hier zo mooi en sierlijk. Ik probeerde ze na te doen, maar dat was best moeilijk. Ik ken nu een paar danspasjes, maar ze zijn wel echt moeilijk. Ze kunnen hele mooie bewegingen maken met hun handen. Mij lukt dat niet. Net of mijn handen daar te stijf voor zijn.

Woensdagavond hadden we onze schoen gezet in de hoop dat Sinterklaas hier ook langs zou komen. Donderdagochtend hadden we Nepalese chocolaatjes in onze schoen zitten. De Sint heeft ons dus horen zingen.

Vanuit Nederland had ik chocolade pepernoten meegenomen. We krijgen hier zoveel van de zusters. Ze delen hier al hun eten. Dat is ook normaal om te doen. Donderdag had ik mijn chocolade pepernoten meegenomen om ze aan de zusters te geven. Konden zij is iets Nederlands proeven. Ze vonden dit heel lekker en hebben gelijk met ze 3^e + Jur en mij de zak opgegeten.

Deze avond gaven de dokters ook een barbecue. Hier waren wij ook voor uitgenodigd. Dit was heel gezellig. De artsen zien wij niet veel, maar wonen wel in het huisje boven ons, dus daar zwaaien we wel is naar. We kwamen daar om 6 uur aan. Ze waren zelf de kip aan het maken. Dit houdt in de ingewanden scheiden van het vlees, kip schoonmaken, kruiden erop doen en dan op een houtvuur leggen. Ze hadden van stenen en een gaasje een barbecue gemaakt. Dit was echt een leuke avond. Max de geneeskunde student speelt gitaar en had die meegenomen, dus we konden met ze alle liedjes zingen. We hebben met ze alle gedanst op Nepalese muziek en natuurlijk heerlijk gegeten.

Vrijdag hadden we vrij. We zijn na de lunch (Dhal Bhat) naar Amppipal gelopen voor thee. Er is daar ook een thee huisje. De vrouw waarvan het is is altijd heel vrolijk. We krijgen de thee van haar gratis, omdat we vrienden (sathi) van haar zijn. Na de thee zijn Jur, Suus en ik naar de top van Liglig Kot gelopen. Dit is de hoogste berg hier in de omgeving. De berg was 1473 meter hoog. Amppipal ligt op 1100 meter hoogte. Dit was een zware maar mooie tocht. Het was heel stijl omhoog en eigenlijk niet echte paadjes. Bovenop de berg was het uitzicht wel heel mooi. We konden het ziekenhuisje mooi van bovenaf zien. Toen moesten we weer naar beneden. We wisten niet echt waar we heen moesten. We wisten alleen waar het ziekenhuisje ongeveer lag. We liepen door kleine dorpjes heen, over smalle paadjes langs de afgrond, rijstvelden en uiteindelijk kwamen we op de hoofdweg aan. Toen wisten we de weg weer terug naar het ziekenhuisje. Aan het einde van deze wandeling voelde onze benen toch wel aan als spaghetti.

Zaterdag hadden we het goede idee om naar Bandipur te gaan. Bandipur is een toeristisch dorpje wat hier ‘’ in de buurt lig’’. Het ligt op 4 uur afstand met de bus van Ampippal. Eerst moesten we naar Dumre met de bus en daar overstappen op een bus naar Bandipur. Bandipur bestond eigenlijk uit 1 hele mooie straat. Het leek bijna middeleeuws. Totaal niet Nepalees. We hebben hier ontbeten en zijn toen opzoek gegaan naar een geldautomaat, want ons geld begint op te raken en in Amppipal kunnen we nergens geld halen. De enige pinautomaat die er was deed het natuurlijk niet!

We zijn doorgelopen naar de Khadga Devi tempel. Deze tempel leek meer op een oude schuur dan een tempel. Ook konden we niet naar binnen, dus dit viel nogal tegen. Als we doorliepen zouden we bij een momorial place komen. Dit hebben we dan maar gedaan. Deze plek had een prachtig uitzicht, maar dat was het dan ook wel. We zijn maar teruggegaan naar ons hotel. Toen we terug liepen zag ik opeens een superschattige puppy. Ik heb die opgepakt en ben er even mee gaan zitten knuffelen. Dit was bijna mijn hoogtepunt van Bandipur. Al bij al viel Bandipur dus nogal tegen. We hadden al ingecheckt bij een hotel, omdat we dachten dat we wel zouden overnachten. Na 2 uur in Bandipur hadden we het wel gezien. We hebben toen weer uitgecheckt en zijn teruggegaan naar Amppipal gegaan. Onderweg in Dumre zijn we ook nog opzoek gegaan naar een pinautomaat, maar ook die deed het niet. Het wordt nu dus heel schaars leven in Ampippal de komende week.

Laatste week Amppipal

De laatste week Amppipal was heel rustig en saai eigenlijk. Er waren midwifes aangekomen die ook nog op de afdeling rondliepen. We waren nu dus met 6 verpleegkundige en minder patiënten. Het waren meisjes in opleiding. Ze waren heel lief, maar namen onze taakjes helemaal over.

De maandag was er een jongetje van 4 jaar binnengekomen. Eerst had ik niet gelijk door wat er met hem aan de hand was. Wat bleek was dat zijn rits van zijn broek over zijn voorhuid was gegaan. Zijn voorhuid zat dus vast tussen de rits. Ze hebben de rits van zijn broek gehaald. Hij kreeg een shot Ketamine en toen hebben ze het ritsje eraf kunnen halen. Ik heb heel de handeling alleen maar het jongetje in de gaten gehouden. Ik hield zijn pols en zuurstofgehalte in de gaten. Ook vond ik het heel apart om zijn ogen te zien. Hij had zijn ogen open, maar je zag dat hij echt in een eigen wereld was.

De laatste dienst op donderdag was er een health camp. Dit was een gynaecologisch health camp. Er waren allemaal vrouwen die werden getest op stress incontinentie. Dit deden ze door te voelen in de vagina. De vrouwen moesten hun vagina dan aanspannen en weer ontspannen. Als het niet lukte kregen ze oefeningen mee. Ook werden de baarmoeders gecheckt. Dit gebeurde met een eendenbek en een zaklamp erop. Hier werd dan naar gekeken en dat was het. Het was interessant om te zien, maar ik heb het zelf niet getest.

Weetjes:

• ’s ochtends is het eerste wat je hoort als je naar buiten stapt een man of vrouw die slijm oproggeld en uitspugd…
• De midwifes vonden mijn haar geweldig. Super zacht en hebben mooie vlechten gemaakt.
• Op de terugweg van Bandipur zaten we op zandzakken omdat er geen stoelen meer waren.
• Een oudere vrouw noem je Didi (oudere zus).
• Een man noem je Dai als je de naam niet weet. Ze reageren allemaal
• De stroom valt elke 2 uur wel even uit in ons huisje
• Oudere patiënt noem je Ama en man Babu
• We dronken altijd Dudh Chhia. (melk thee)
• We aten veel pinda’s. Dit was de enige echte snack die we konden kopen
• Een fles water kost 25 Rupi. Dit is ongeveer 5 cent.
• Koud water in de douche!!!!
• Hele lieve straathonden
• elke avond kijken we Grey's Anatomy met ze vieren

Eerste week Ampippal

Zaterdag 11 november

om 08:30 was het dan zover. We gingen eindelijk met de bus naar Ampippal. Op naar het ziekenhuisje. Het eerste stuk van de reis was makkelijk en hebben we lekker kunnen slapen in de bus. Na 2 uur moesten we uitstappen met al onze tassen in een klein dorpje. Hier moesten we opzoek gaan naar een bus die naar Ampippal zou gaan. Na rond te hebben gevraagd kwamen we erachter dat de bus pas 6 uur later zou vertrekken… Wij hadden al een mooi plekje uitgezocht en onze tassen neergelegd. Er kwam een man naar ons toe en zei dat hij bij het ziekenhuisje werkte in Ampippal. Hij kon voor 4000 rupi regelen dat we met een privé busje naar het ziekenhuisje werden gebracht. De bus kostte 600 rupi maar reed niet helemaal langs het ziekenhuisje. Hiervoor moesten we nog een half uurtje lopen met al onze spullen. Na even nadenken hadden we toch maar besloten om op zijn aanbod in te gaan. Ons privé busje bleek helemaal geen privé busje te zijn. Er zouden een paar mensen meerijden tot het volgende dorpje. In een busje voor 10 personen zaten we met zijn zestienen. 2 mannen samen achter het stuur en verder lekker op elkaar gepropt in het busje. Onderweg stapte de mensen op verschillende plaatsen uit. De rit naar Ampippal was heel mooi maar ook heel eng. In het begin reden we op een verharde weg. Op een gegeven moment hield deze verharde weg op en ging het over op zandwegen. Zandwegen die niet al te breed waren, veel kuilen in de weg hadden en vlak naast de afgrond zonder reeling.

Eenmaal bij het ziekenhuisje werden we ontvangen door Max. Max is een Duitse geneeskunde student die ook voor een maand in het ziekenhuisje zit. Hij begeleidde ons naar het Guest House. Het is een klein schattig huisje. Veel luxer dan we van te voren hadden verwacht. Suzanne en ik slapen samen op een kamer en Bas en Jur hebben beide een eigen kamer. We hebben een douche met warm water, een westerse wc en een klein keukentje.

Nadat we al onze spullen binnen hadden gelegd zijn we naar het ziekenhuisje gelopen. Op zaterdag hebben de mensen hier vrij. In het ziekenhuisje was het hierom ook niet zo druk. Veel artsen en verpleegkundige hadden een vrije dag. Ze werken hier 6 dagen per week. We hebben een kleine rondleiding gehad van een verpleegkundige.

Het is een klein ziekenhuisje met 40 bedden. Ze hebben een mannenafdeling(8 bedden), vrouwenafdeling (8 bedden), kinderafdeling (6 bedden), kraamafdeling (4 bedden), intensive care (6 bedden) en een eerste hulp (8 bedden). Na deze kleine rondleiding zijn we naar het dorpje gelopen boven op de berg. Dit was een half uurtje lopen vanaf ons Guest house. Het dorpje bestaat denk ik uit 40 huizen. Er zijn 2 kleine kraampjes waar je fruit en koekjes kunt kopen en een huisje waar je thee kunt drinken en eten kunt bestellen (rijst). We hadden lekker een kopje thee gedronken en zijn daarna in ons huisje film gaan kijken en lekker wezen uitrusten.

Zondag 12 november.

Om 11 uur hadden we bij het ziekenhuisje afgesproken met het hoofd. We zouden dan kennismaken met de hoofdverpleegkundige en een rondleiding krijgen. We hadden een kennismaking met de hoofdarts. Hij heeft ons wat verteld over het ziekenhuisje en over hoe hij werkt. Hij had 3 hoofdregels:

Regel 1 kom optijd! Hij mag wel te laat komen, maar de rest niet.

Regel 2: Bezig zijn als je op de afdeling bent en niet ondertussen naar huis gaan

Regel 3: Hij is er niet om ons op ons gemak te stellen. Hij is aardig, maar kan ook hard zijn en streng.

Na de rondleiding kregen we lunch. We hebben een eigen kokkin in ons huisje. We noemen haar Didi. Dit betekent oudere zus. Zij maakt elke dag lunch en avondeten voor ons, ze doet de was en maakt het huisje schoon. Een hele lieve oude vrouw van rond de 70 jaar denk ik. Ze spreekt amper Engels, maar genoeg om te laten weten hoelaat we eten, wat we eten en of we nog meer willen.

Na de lunch zijn Jur en ik een stukje gaan wandelen. We zijn erachter gekomen dat er eigenlijk helemaal niks te doen valt rondom het ziekenhuisje. Er staan bijna geen huisjes en we zitten midden op een berg dus ook geen speelveldjes. Het dorpje is de enige plek waar we naartoe kunnen lopen om wat te gaan doen.

Maandag 13 november

Mijn eerste ochtend werken in het ziekenhuisje. De dienst begon om 7 uur en was om 1 uur afgelopen. ’s Ochtends lopen ze eerst een ochtendronde met de nachtdienst voor de overdracht. Dit ging in het Nepalees, dus Jur en ik snapte er niet veel van en stonden er maar een beetje bij. Om 8 uur deden we dit nog een keer, maar dan met de artsen erbij. De arts vertelde ons wel wat de patiënten hadden en stelde ons vragen. Na deze ronde hebben we tot 11 uur eigenlijk niks zitten doen. Er lagen maar 7 patiënten in het ziekenhuis en we waren met 5 verpleegkundige.

Om 11 uur kwam zuster Shristie naar mij toe en vroeg of ik haar wou helpen. Tuurlijk wou ik dit want dan had ik wat te doen. Ik mocht haar helpen bij de consultaties van zwangere vrouwen. De vrouwen kwamen voor de controles. Ik heb mogen luisteren naar het hartje van de baby’s, mogen voelen aan de buik hoe het kindje lag en de moeders gewogen. Ik had dit nog nooit gedaan, maar vond het wel super leuk om te leren en te doen. Zij had mij geleerd hoe ik de baby kon voelen. Ik heb denk ik 20 vrouwen onderzocht. Toen we klaar waren was het al 1 uur. Mijn dienst zat er dus op en ik kon naar huis en lunchen. De lunch is elke dag Dahl Bhat. Dit is rijst met groente en curry. ’s Avonds krijgen we dit ook. Er zit dus niet heel veel variatie in het eten op een dag.

Woensdag 15 november

Om 6:15 stond ik op en ging ik een ei bakken voor Jur en mij. Dit is het enige wat we hier als ontbijt kunnen eten. Ik deed de kastjes open en overal zaten kakkerlakken GADVERDAMME!!! Grote en kleine. Ik ben niet bang voor insecten of spinnen, maar kakkerlakken vind ik toch wel heel vies. Na het ontbijt zijn we naar het ziekenhuisje gegaan voor onze dienst. Er lag een man die er al voor 89 dagen lag. Hij heeft bamboe in zijn voet gekregen en hierom een huidtransplantatie gehad. In Nederland zou je dan om de paar dagen terug moeten komen voor controle, maar hier gaat dat niet. De mensen wonen te ver weg om steeds op en neer te kunnen. Deze man ligt er dus al 89 dagen en moet denk ik nog wel het dubbele.

Om 9 uur mochten Jur en ik thee gaan drinken. Dit doen de artsen ook. We liepen naar het kleine thee huisje onder het ziekenhuis en gingen daar zitten. Toen we terug liepen hiervan zagen we een man die net een kip had geslacht. De kop lag op de houtenboomstam en de man was het bloed uit de kip aan het wassen. Dit was even schrikken en heel raar om te zien. Ik had het op dat moment helemaal niet verwacht. De man keek ons vrolijk aan en groette ons beleefd.

Donderdag 16 november

Woensdagmiddag kreeg ik opeens hele erge koppijn en ben ik terug naar huis gegaan en heb heel de dag op bed gelegen. Ik ben hierom donderdag ook niet naar het ziekenhuisje gegaan. Ik voelde me nog niet goed genoeg om een dag te werken. Om 11 uur kwamen Bas en Suus vragen of ik wel mee wou gaan even naar het dorpje. Dit leek mij wel een goed idee, omdat ik anders heel de dag maar in bed zou liggen. We hebben lekker gegeten bij het eettentje en hebben nog wat koekjes gehaald voor in het huisje. Onze hondenvriendjes die we hebben gemaakt kwamen al gelijk aangerend toen we het dorpje in liepen. Het zijn 3 honden en we hebben ze al namen gegeven. Billy, Milo en Stitch. Na het eten liepen we weer terug naar beneden met de 3 honden achter ons aan. Onderweg hoorde ik een koe. Ik zei jongens horen jullie ook de koe? Nee zij Suus zal wel je maag zijn. Ik wist wel zeker dat het mijn maag niet was, maar dacht zal het wel verkeerd gehoord hebben dan. 1 minuut later hoorde ik weer een koe en toen hoorde zij het gelukkig ook. Ik draaide me om om te kijken waar het geluid vandaan kwam en er kwamen opeens 2 koeien de berg afgerend. Bas en Suus schoten in paniek en zeiden wat moeten we doen. Het was een niet al te breed bergpad en de koeien kwamen hard aangerend. Ik zei jongens stil aan de zijkant gaan staan. Dit deden we en gelukkig rende de koeien gewoon langs ons verder naar beneden. Dit was toch wel even schrikken.

Vrijdag 17 november

We zijn een lang weekend vrij dus we zijn naar Pokhara gegaan. Even een weekend wat meer luxe en verschillende mogelijkheden qua eten en winkeltjes. De bus vertrok om 06;30 vanaf het dorpje. De man van de bus moesten we wel eerst even wakker maken. Hij lag nog lekker in zijn bus te slapen. Hij heeft toen snel zijn tanden gepoetst, wierrook aangezet, spoedgebedje gedaan en toen zijn we gaan rijden. We waren de eerste die in de bus zaten. Onderweg liep de bus goed voel. We hebben in totaal 6 uur gedaan over deze reis. Heel de weg stond er Nepalese muziek op. Dit is denk ik te vergelijken met Indische Bollywood muziek. Hij stond op standje 100. Aan het einde van de rit deden onze oren toch best wel pijn.

Zaterdag 18 november

Vandaag zijn gaan paraglyden. Dit had ik nog nooit gedaan, maar het was zo mooi. Ik ging met Nitika een Nepalese vrouw. Bij paraglyden moet je de berg afrennen en als je van de berg afgerend ben ga je met een parachute de lucht in. Dit was zo gaaf om te doen. Wel raar om zomaar een berg af te rennen, maar alsnog super tof. Tijdens het zweven had ik heel mooi uitzicht op de Annapurna en heel Pokhara. Dan zie je pas hoe groot Pokhara eigenlijk is. Overal waar ik keek zag ik wel huisjes of rijstvelden met kleine hutjes erop. Onderweg heeft ze foto’s gemaakt en een filmpje. Ook vroeg ze of ik wou stunten. Tuurlijk wou ik dit. Als ik in de lucht zit wil ik dat ook wel meemaken. We gingen omhoog en dan snel omlaag. Dit gaf het gevoel van een achtbaan in je buik voor een kort moment.

Na het paraglyden zijn we met Denise, Iris en René uiteten geweest bij de Italiaan. Even lekker pasta carbonara gegeten. Heel lekker na een week alleen maar rijst. Na het avondeten zijn we met de studenten naar een Nepalese club gegaan. We zaten op banken en er begon een bandje te spelen. Natuurlijk zijn wij ook meegaan dansen. Alle Nepalese wouden met ons dansen. Ze dansen hier heel anders dan in Nederland. Wel heel leuk om mee te maken. De jongens gaan helemaal los en de meiden ook. Was zeker een geslaagde avond.

Aankomende 2 weken zal ik geen blog uploaden. We blijven de komende 2 weken in Ampippal bij het ziekenhuisje. Hier heb ik geen WiFi dus kan ik niks op mijn blog zetten!!

World Peach Pagoda

Vrijdag 10-11-2017

Vanochtend hadden we om 10:30 afgesproken bij een ziekenhuisje hier in Pokhara. Wij moesten gaan beoordelen of dit ook een mogelijke stageplaats zou kunnen zijn. Om 11:40 waren wij bij het ziekenhuisje. Wij (als Nederlanders) al lichtelijk in paniek, ooh nee we zijn te laat op een afspraak, maar toen we daar aankwamen moest René zelfs nog de arts bellen die ons zou rondleiden. Nou, ik denk dat we rond 11:15 wel begonnen met de rondleiding. Het is hier niet allemaal zo stipt op de tijd. Ook is we komen over 10 minuten een half uur later.

Het was een mooi ziekenhuisje en groter dan ik had verwacht. De afdelingen waren mooi schoon en de materialen die ze hadden zagen er ook goed uit. In het ziekenhuisje vroeg de vrouw van de dokter, die ons de rondleiding gaf wat mijn naam was. Sanne is een moeilijke naam voor de Nepalese. Westerse mensen die voor langere tijd in Nepal verblijven (met een moeilijke naam) krijgen een Nepalese naam toegekend. Ik vroeg dus aan haar wat een Nepalese naam was dat nog een beetje klonk als Sanne. Zodat ik er wel op ga reageren als mensen me naam zeggen. Toen kwam zij met Sani en Sanu. Sanu spreek je het meeste uit als Sanne. Na deze naam te hebben gekozen wat zij natuurlijk heel mooi vond, vroeg ik aan haar wat het betekende. Zij vertelde mij dan Sanu, schattige kleine betekende……. Nou fijn dus, wordt er is niet tegen mij gezegd ahh wat ben je klein, betekent mijn Nepalese naam het! Toch vind ik het ook wel leuk weer lekker typisch.

Rond 1 uur waren we klaar met de rondleiding in het ziekenhuisje. Hierna zijn Bas, Jur en ik een wandeling gaan maken. We hadden al gezien dat er een mooi tempeltje aan de overkant van het meer op een berg stond. Na rondgevraagd te hebben bleek dat we met een kano naar de overkant van het Lake moesten. Vanaf daar was het 3 kwartier omhoog wandelen. Dit hebben wij dan ook gedaan. De kano was van hout, maar wel in mooie felle kleuren. De man die ons naar de overkant toe vaarden was een dove man. We moesten dus alles aan hem vragen met handen en voeten. Eenmaal aan de overkant zagen we dat het toch wel hoog was. Het was vandaag rond de 27 graden. Het was een hele mooie wandeling. Het was 3 kwartier stenen trappen omhoog lopen door het bos. De stenen treden waren alleen niet gelijk. Het lag allemaal schots en scheef en soms was het ook glad. Gelukkig liepen we in de schaduw naar boven.

Het uitzicht wat we hadden van bovenaf was ontzettend mooi. We konden over heel Pokhara kijken en de besneeuwde bergtoppen waren nog beter te zien. Het tempeltje was klein en wit. We konden er niet in, maar aan de buitenkant stonden mooie gouden beelden.

Jur en ik waren al eerder boven dan Bas. Wij waren op een bankje in de schaduw gaan zitten om even uit te rusten. We hadden overal zweetplekken en lekkere rode bollen. Toen we daar zaten kwam er een Nepalees jongetje van 12 jaar naar ons toe en begon tegen ons te praten in het Engels. Toen hij zijn vragen had gesteld zoals: where are you from, what is your name en how old are you ging hij terug naar de groep waarmee hij was. Toen die groep eenmaal doorhad dat dat jongetje met ons had staan praten kwamen ze met ze alle naar ons toe. Het waren ongeveer 20 personen in de leeftijdscategorie van 10 tot 25. Ze kwamen naast ons zitten en net alsof we bekend waren wouden ze allemaal met ons op de foto. Er werden baby’s bij mij op schoot gezet met mama ernaast, meiden van 10 die op m’n schoot gingen zitten en mannen die hun arm om mij heen sloegen. Wij schrokken er een beetje van, maar deden maar leuk mee. Uiteindelijk heeft Bas die toen ook aankwam ook een foto van ons gemaakt met een paar Nepalese die er toen zaten. Jur is heel lang dus dat vinden ze bijzonder en ik ben heel blond zie je hier eigenlijk ook niet. Een gouden duo dus.

Eenmaal terug in Lake Side bij ons hotel zijn we voor de laatste keer hier in Pokhara uiteten geweest met Denise, Iris en René. Morgenochtend vertrekken we om 07:30 met de bus naar Gorkha. Hier is het ziekenhuisje waar onze stage gaat plaatsvinden. Ik ben heel benieuwd naar de plek. We weten er eigenlijk nog niks over. René weet ook niet hoe het eruit ziet, dus het wordt een echte verrassing. Ergens hoop ik dat we daar helemaal niks hebben. Lekker terug op jezelf en meedoen met de mensen daar. Waarschijnlijk verblijven we bij het ziekenhuisje, maar dit is ook nog niet zeker. We kunnen misschien ook nog bij een gastgezin daar verblijven.

Taalcursus in Pokhara

Dinsdag 7-11-2017

Wat heb ik slecht geslapen die nacht. Het was onze eerste nacht in het hotel in Pokhara. Ten eerste is het matras knoeperd hard hier, blaffen de honden dag en nacht en beginnen de bouwvakkers al om 05:30 met boren en herrie maken. Om half 9 ging mijn eigen wekker en ik was voor mijn gevoel toen net in slaap gevallen. Om 9:00 hadden we met René onze begeleider hier afgesproken om te gaan ontbijten ergens. Dit hebben we bij een heel leuk tentje gedaan. Na het ontbijt zijn we de ‘’winkel’’ straat ingegaan en hebben schriften voor onze taalcursus gekocht en natuurlijk mooie wijde broeken. Hier moeten vrouwen wijde broeken aanhebben en shirtjes tot over hun schouders. Een wijde broek moet tot over je knieën vallen. Voor 7 euro had ik 2 mooie broeken gekocht.

Om kwart voor 2 gingen we naar onze taalcursus aan de andere kant van Pokhara. Het was 26 graden buiten op dit moment. We moesten er met een busje naartoe. Aangezien er hier niet echt bushaltes zijn was dit al een uitdaging. Er zijn wel verzamelpunten maar geen echte haltes. We hadden eindelijk een busje gevonden, maar natuurlijk reed deze niet naar de plek waar wij heen moesten. De chauffeur stopte opeens en zij allemaal uitstappen we rijden niet meer verder. We waren toen aan de andere kant van Pokhara, in het arme deel en nog niet in de buurt waar wij moesten zijn. Toevallig moesten we nog klamboes kopen voor in Gorkha waar we stage gaan lopen, dus dat hebben we ook maar gelijk gedaan. Klamboes konden we alleen in dat deel van de stad kopen.

Na een paar minuten lopen vonden we een busje die wel naar ons schooltje toe reed. Een busritje van 20 minuten kost hier 20 Rupi p.p. dit is dus ongeveer 20 cent. Het busje was lekker vol. Er stonden mensen en alle stoelen waren bezet. De busjes zijn vergelijkbaar met een oud reisbusje van Volkswagen. De ramen stonden open, maar als we stil stonden werd het dus lekker warm. Bij het schooltje aangekomen waren veel kinderen al naar huis. Er waren er nog een paar op school. De kinderen die er nog waren vonden ons wel heel interessant en kwamen allemaal hoi zeggen. We gingen met onze Nepalese leraar Prem naar een klein lokaaltje (bijlage is een foto) en hebben hier 2 uur les gehad. We hebben deze dag de basis zinnetjes geleerd zoals: hoe heet je, mijn naam is, hoe duur is dit, mag ik…., ik ben 21 jaar oud en de leukste vond ik: oeeh dat is wel duur, kan het goedkoper? Alles is voor Nederlandse begrippen al heel goedkoop, maar ze vragen aan toeristen wel veel meer dan aan de plaatselijke bevolking. Hierom moeten we dus wel echt afdingen in de prijs.

Halverwege deze 2 uur hadden we een pauze en gingen we in de keuken met andere docenten een soort noedels eten. Na dit bakje noedels kregen we nog een zwarte thee. In de zwarte thee zat kruidnagel en heel veel suiker. Ik vond het heel lekker, maar toch ook wel heel zoet

Op de terugweg in het busje naar Lakeside waar ons hotel is zaten we gelukkig wel gelijk in een goed busje. Deze reed echter wel als een malle door het verkeer. Het leek wel alsof we in een achtbaan zaten. Over hobbels stuiterend zo hard dat we los kwamen van de stoelen, tussen alle mensen en motoren door en natuurlijk weer veel toeteren. Opeens viel het busje uit tijdens de rit. Een jongen haalde het kussen om de pook weg en begon ergens aan te draaien. De motor sloeg weer aan en we konden weer verder rijden. We moesten wel gelijk olie halen en tanken. Na het tanken moesten we achteruit de weg op draaien en natuurlijk ook nog eens naar de andere helft van de weg! Aangezien het hier lekker druk is op de weg was dit een hele opgave. De jongen die ons in de bus liet ging op de weg staan en het busje reed heel langzaam achteruit. Iedereen was aan het toeteren en kon er net omheen of optijd remmen. Dit was behoorlijk spannend, maar ook dit ging weer goed en we konden gewoon weer verder rijden.

Woensdag 8-11-2017

Vandaag hadden we een rustig dagje. We zijn aan het water gaan ontbijten en hebben daarna nog door het park gewandeld langs Lake Side. Om 2 uur moesten we weer naar onze taalcursus. Vandaag moesten we het zelf uitzoeken en ging René niet meer mee. Wij zijn dus optijd vertrokken. We zaten in 1 keer in het goede busje. In ons beste Nepalees hebben we het allemaal gevraagd en geregeld. Tijdens de les vandaag hebben we een Nepalees kinderliedje geleerd. Het heet Rasham rififi. Dit was heel leuk om te leren maar ook moeilijk. Na de les moesten we weer met het busje terug. Onderweg begonnen er verschillende Nepalese een praatje met ons. Dit was heel leuk en ze gaven ons nog tips wat we moesten gaan doen hier. De Nepalese zijn echt heel aardig. Rond 6 uur zijn we met Denise en Iris wat gaan eten. Dit zijn 2 Nederlandse Pabo-studenten.

Wat leuke weetjes die ik te weten ben gekomen:

• Als Nepalese wat aangeven doen ze dit met rechts (schone hand). Als ze dit aangeven tikken ze met hun linker hand hun elleboog aan. Dit is een beleefde vorm van alsjeblieft.
• Van te voren wist ik het al wel, maar het eten is hier goed pittig!
• Namaste betekent hier: hallo, doei, goedemorgen, goede avond, goede middag, excuse me. Het is dus een groet manier.
• Ze rijden net als in Engeland aan de andere kant van de weg
• Er is een jongen in de busjes die afrekent en zegt dat de chauffeur moet stoppen als er mensen in of uit willen stappen. Als de bus moet stoppen slaat hij 1 keer op het ijzer van de open deur waar hij steeds instaat. Als de chauffeur weer mag gaan rijden slaat hij hier 2 keer op.
• Ik ben voor Nepalese begrippen al best groot. Ik pas de kleren goed en in het busje kan ik net staan en pas ik net tussen de stoelen. De rest waarmee ik ben is een stuk groter dan ik, dus passen niet op de stoelen in de busjes en kunnen niet in de busjes staan. Ook is voor hun kleren shoppen hier moeilijker.

De reis

Eindelijk we zijn op onze bestemming voor de komende week!!

Zondag 5-11-2017

Na 11 uur op Mumbai te hebben gezeten hadden we het wel een beetje gehad, maar moesten nog 2,5 uur naar Kathmandu vliegen. Eenmaal in Kathmandu ging het allemaal heel snel. Ons visum aanvragen, visum goedkeuring, langs de douane zonder metalendetector, backpack zoeken en als laatste onze taxichauffeur zoeken tussen alle bordjes met namen. Gelukkig hadden we deze snel gevonden. Toen we bij de taxi aankwamen legde hij onze tassen achterin de taxi. Wij hadden ze zelf gedragen en gingen de taxi in. Na nog maar een uur in Kathmandu te zijn werden we al opgelicht. We moesten de jongen betalen die ons met het bordje kwam ophalen. Dit was blijkbaar niet onze taxichauffeur. Hij wou van ons allemaal 5 euro hebben. 5 euro staat gelijk aan 585 Rupi. Dit is heel veel geld in Nepal. Wij als net nieuw in het land en niks wetende gaven het hem maar gewoon. Later hadden we pas door dat het eigenlijk echt niet klopte.

De taxirit naar ons hotel was al fenomenaal. Veel getoeter, er leken geen verkeersregels, geen lijnen op de weg, honden op straat, koeien op straat en wat ik vooral apart vond om te zien was dat ze met z’n vieren op 1 motor zaten zonder helm. We hebben veel gezien in deze 10 minuten zoals: het paleis van de oude koning wat nu trouwens een museum is, vrouwen met manden op hun hoofden en overal toeterende auto’s en motoren. De wegen in Kathmandu zijn heel slecht en overal vliegen stofwolken rond.

Ons appartement lag in de wijk Tamal. Dit is het toeristische gedeelde van Kathmandu. We kwamen hier ongeveer rond 5 uur aan. We hebben ons even opgefrist en zijn toen het centrum ingegaan op zoek naar eten en een bank om geld te pinnen. Het centrum hadden we snel gevonden, maar een bank of een pinautomaat was toch wel moeilijk. Toen we eenmaal een bank hadden gevonden bleken onze Rabobank pinpassen het er niet te doen…. Onze creditcard deed het gelukkig wel!

Nadat we geld hadden begonnen we toch wel honger te krijgen. Ik heb een boekje gekocht met allemaal leuke weetjes en tips voorin Nepal. Zo ook voor restaurantjes. Dit kwam heel mooi uit omdat, alle restaurantjes die we zagen er nou niet heel erg goed uitzagen. In mijn boekje stond een mooi restaurantje. Het heette restaurant Rooftop. De naam trok ons al gelijk en zoals de naam ook zegt lag het restaurantje op een dak. We hebben hier Nepalees gegeten. Kip met rijst, groente en een groentecurry.

Na het avondeten zijn we opzoek gegaan naar wat te eten voor de volgende ochtend en voor de busreis die we de dag daarna moesten gaan maken. We hebben lekkere broodjes gehaald, chips en genoeg water. Water kunnen we hier namelijk niet uit de kraan drinken. Hierna zijn we naar ons appartement gegaan en ben ik gelijk in slaap gevallen!

Maandag 06-11-2017

De wekker ging vanochtend al lekker vroeg af, oftewel al om 05:00. Na 2 dagen reizen en weinig slaap was dit nog best moeilijk. We zouden om 06:10 gaan lopen richting de bus met een man van het hotel. Onze bus vertrok om 06:30 officieel. Na een wandeling van 20 minuten kwamen we bij een hele lange rij van bussen aan. Ik denk wel meer dan 30. Er stonden veel mensen en ja hoor, onze bus stond helemaal vooral. Met al onze backpack op onze rug, rugzak op onze buik en broodjes en drinken in onze handen liepen we al maneuvrerend tussen alle mensen door naar de voorste bus. We hadden voor Nepalese begrippen een luxe bus. We hadden goede stoelen en zelfs airco. Het was wel een oude bus, maar hij reed en daar ging het om.

Onderweg zijn we 3 keer gestopt in een 9,5 uur durende reis. Onderweg hebben we heel veel gezien. De armoede hier is groot, maar het ziet er heel mooi uit. Het verbaasd mij ook hoe schoon het hier is. Je ziet bijna geen vuilnis op de grond liggen. In Nederland vindt ik dit veel erger.

De buschauffeur had het tempo er goed inzitten. Het is hier blijkbaar heel normaal om gewoon in bochten in de bergen in te halen. Wij hielden steeds ons hart vast, maar hij ging goed toeterend voorbij verschillende vrachtwagens. Het was dan ook niet gek dat we onderweg wel 4 ongelukken hebben gezien. Één vrachtwagen lag in de greppel op zijn zij, 2 vrachtwagens waren tegen elkaar aangereden op het midden van de weg, 1 tegen de vangrails aan maar er gelukkig niet doorheen anders lag die in het rafijn en het laatste ongeluk was dat een vrachtwagen op zijn zijkant tegen een betonnen blok aan de zijkant van de weg lag. Wij zijn gelukkig veilig aangekomen in Pokhara. Onderweg hebben we wel een baviaan op de weg gezien, heel veel koeien waar we dan omheen reden omdat ze hier heilig zijn, vrouwen met manden met fruit, groente en bladeren op hun hoofd (zie bijlage voor foto). Halverwege de reis hoorde we opeens een kip. We keken omlaag en blijkbaar zat in de doos die naast ons in het gangpad stond een kip. Het was een hele lieve en rustige kip.

Wat ik moeilijk vond om te zien tijdens op de reis naar Pokhara was dat de smok hier toch wel goed zichtbaar is. Overal ligt een laagje stof op en de bergen kun je niet altijd goed zien. Zelfs op alle blaadjes ligt een laagje stof. Alle blaadjes zijn dus grijs/bruin. Dit was vooral rondom Kathmandu. Hoe verder we de bergen in gingen hoe minder dit werd.

Toen we in Pokhara aankwamen werden we opgehaald door René, onze begeleider hier. Vanaf het busstation reden Bas en ik samen in een taxi naar het hotel. Onze tassen lagen natuurlijk gewoon los op het dak. De man reed goed door, het verbaast me dat ze er nog lagen toen we aankwamen. We hebben hier een heel mooi hotel. We blijven de komende 4 dagen hier om te acclimatiseren. Vrijdag gaan we naar Gorkha waar onze stage gaat plaatsvinden. Hier in Pokhara gaan we taalcursussen volgen en kunnen we wennen aan de Nepalese mentaliteit. Ik heb nu al door dat de Nepalese mentaliteit rustig aandoen is en niet te hard werken.
De Nepalese mensen zijn wel heel aardig. Ze zijn geïnteresseerd in ons, gaan graag een praatje aan en willen ons graag helpen.