Dinsdag 7-11-2017

Wat heb ik slecht geslapen die nacht. Het was onze eerste nacht in het hotel in Pokhara. Ten eerste is het matras knoeperd hard hier, blaffen de honden dag en nacht en beginnen de bouwvakkers al om 05:30 met boren en herrie maken. Om half 9 ging mijn eigen wekker en ik was voor mijn gevoel toen net in slaap gevallen. Om 9:00 hadden we met René onze begeleider hier afgesproken om te gaan ontbijten ergens. Dit hebben we bij een heel leuk tentje gedaan. Na het ontbijt zijn we de ‘’winkel’’ straat ingegaan en hebben schriften voor onze taalcursus gekocht en natuurlijk mooie wijde broeken. Hier moeten vrouwen wijde broeken aanhebben en shirtjes tot over hun schouders. Een wijde broek moet tot over je knieën vallen. Voor 7 euro had ik 2 mooie broeken gekocht.

Om kwart voor 2 gingen we naar onze taalcursus aan de andere kant van Pokhara. Het was 26 graden buiten op dit moment. We moesten er met een busje naartoe. Aangezien er hier niet echt bushaltes zijn was dit al een uitdaging. Er zijn wel verzamelpunten maar geen echte haltes. We hadden eindelijk een busje gevonden, maar natuurlijk reed deze niet naar de plek waar wij heen moesten. De chauffeur stopte opeens en zij allemaal uitstappen we rijden niet meer verder. We waren toen aan de andere kant van Pokhara, in het arme deel en nog niet in de buurt waar wij moesten zijn. Toevallig moesten we nog klamboes kopen voor in Gorkha waar we stage gaan lopen, dus dat hebben we ook maar gelijk gedaan. Klamboes konden we alleen in dat deel van de stad kopen.

Na een paar minuten lopen vonden we een busje die wel naar ons schooltje toe reed. Een busritje van 20 minuten kost hier 20 Rupi p.p. dit is dus ongeveer 20 cent. Het busje was lekker vol. Er stonden mensen en alle stoelen waren bezet. De busjes zijn vergelijkbaar met een oud reisbusje van Volkswagen. De ramen stonden open, maar als we stil stonden werd het dus lekker warm. Bij het schooltje aangekomen waren veel kinderen al naar huis. Er waren er nog een paar op school. De kinderen die er nog waren vonden ons wel heel interessant en kwamen allemaal hoi zeggen. We gingen met onze Nepalese leraar Prem naar een klein lokaaltje (bijlage is een foto) en hebben hier 2 uur les gehad. We hebben deze dag de basis zinnetjes geleerd zoals: hoe heet je, mijn naam is, hoe duur is dit, mag ik…., ik ben 21 jaar oud en de leukste vond ik: oeeh dat is wel duur, kan het goedkoper? Alles is voor Nederlandse begrippen al heel goedkoop, maar ze vragen aan toeristen wel veel meer dan aan de plaatselijke bevolking. Hierom moeten we dus wel echt afdingen in de prijs.

Halverwege deze 2 uur hadden we een pauze en gingen we in de keuken met andere docenten een soort noedels eten. Na dit bakje noedels kregen we nog een zwarte thee. In de zwarte thee zat kruidnagel en heel veel suiker. Ik vond het heel lekker, maar toch ook wel heel zoet

Op de terugweg in het busje naar Lakeside waar ons hotel is zaten we gelukkig wel gelijk in een goed busje. Deze reed echter wel als een malle door het verkeer. Het leek wel alsof we in een achtbaan zaten. Over hobbels stuiterend zo hard dat we los kwamen van de stoelen, tussen alle mensen en motoren door en natuurlijk weer veel toeteren. Opeens viel het busje uit tijdens de rit. Een jongen haalde het kussen om de pook weg en begon ergens aan te draaien. De motor sloeg weer aan en we konden weer verder rijden. We moesten wel gelijk olie halen en tanken. Na het tanken moesten we achteruit de weg op draaien en natuurlijk ook nog eens naar de andere helft van de weg! Aangezien het hier lekker druk is op de weg was dit een hele opgave. De jongen die ons in de bus liet ging op de weg staan en het busje reed heel langzaam achteruit. Iedereen was aan het toeteren en kon er net omheen of optijd remmen. Dit was behoorlijk spannend, maar ook dit ging weer goed en we konden gewoon weer verder rijden.

Woensdag 8-11-2017

Vandaag hadden we een rustig dagje. We zijn aan het water gaan ontbijten en hebben daarna nog door het park gewandeld langs Lake Side. Om 2 uur moesten we weer naar onze taalcursus. Vandaag moesten we het zelf uitzoeken en ging René niet meer mee. Wij zijn dus optijd vertrokken. We zaten in 1 keer in het goede busje. In ons beste Nepalees hebben we het allemaal gevraagd en geregeld. Tijdens de les vandaag hebben we een Nepalees kinderliedje geleerd. Het heet Rasham rififi. Dit was heel leuk om te leren maar ook moeilijk. Na de les moesten we weer met het busje terug. Onderweg begonnen er verschillende Nepalese een praatje met ons. Dit was heel leuk en ze gaven ons nog tips wat we moesten gaan doen hier. De Nepalese zijn echt heel aardig. Rond 6 uur zijn we met Denise en Iris wat gaan eten. Dit zijn 2 Nederlandse Pabo-studenten.

Wat leuke weetjes die ik te weten ben gekomen:

• Als Nepalese wat aangeven doen ze dit met rechts (schone hand). Als ze dit aangeven tikken ze met hun linker hand hun elleboog aan. Dit is een beleefde vorm van alsjeblieft.
• Van te voren wist ik het al wel, maar het eten is hier goed pittig!
• Namaste betekent hier: hallo, doei, goedemorgen, goede avond, goede middag, excuse me. Het is dus een groet manier.
• Ze rijden net als in Engeland aan de andere kant van de weg
• Er is een jongen in de busjes die afrekent en zegt dat de chauffeur moet stoppen als er mensen in of uit willen stappen. Als de bus moet stoppen slaat hij 1 keer op het ijzer van de open deur waar hij steeds instaat. Als de chauffeur weer mag gaan rijden slaat hij hier 2 keer op.
• Ik ben voor Nepalese begrippen al best groot. Ik pas de kleren goed en in het busje kan ik net staan en pas ik net tussen de stoelen. De rest waarmee ik ben is een stuk groter dan ik, dus passen niet op de stoelen in de busjes en kunnen niet in de busjes staan. Ook is voor hun kleren shoppen hier moeilijker.