Zaterdag 11 november

om 08:30 was het dan zover. We gingen eindelijk met de bus naar Ampippal. Op naar het ziekenhuisje. Het eerste stuk van de reis was makkelijk en hebben we lekker kunnen slapen in de bus. Na 2 uur moesten we uitstappen met al onze tassen in een klein dorpje. Hier moesten we opzoek gaan naar een bus die naar Ampippal zou gaan. Na rond te hebben gevraagd kwamen we erachter dat de bus pas 6 uur later zou vertrekken… Wij hadden al een mooi plekje uitgezocht en onze tassen neergelegd. Er kwam een man naar ons toe en zei dat hij bij het ziekenhuisje werkte in Ampippal. Hij kon voor 4000 rupi regelen dat we met een privé busje naar het ziekenhuisje werden gebracht. De bus kostte 600 rupi maar reed niet helemaal langs het ziekenhuisje. Hiervoor moesten we nog een half uurtje lopen met al onze spullen. Na even nadenken hadden we toch maar besloten om op zijn aanbod in te gaan. Ons privé busje bleek helemaal geen privé busje te zijn. Er zouden een paar mensen meerijden tot het volgende dorpje. In een busje voor 10 personen zaten we met zijn zestienen. 2 mannen samen achter het stuur en verder lekker op elkaar gepropt in het busje. Onderweg stapte de mensen op verschillende plaatsen uit. De rit naar Ampippal was heel mooi maar ook heel eng. In het begin reden we op een verharde weg. Op een gegeven moment hield deze verharde weg op en ging het over op zandwegen. Zandwegen die niet al te breed waren, veel kuilen in de weg hadden en vlak naast de afgrond zonder reeling.

Eenmaal bij het ziekenhuisje werden we ontvangen door Max. Max is een Duitse geneeskunde student die ook voor een maand in het ziekenhuisje zit. Hij begeleidde ons naar het Guest House. Het is een klein schattig huisje. Veel luxer dan we van te voren hadden verwacht. Suzanne en ik slapen samen op een kamer en Bas en Jur hebben beide een eigen kamer. We hebben een douche met warm water, een westerse wc en een klein keukentje.

Nadat we al onze spullen binnen hadden gelegd zijn we naar het ziekenhuisje gelopen. Op zaterdag hebben de mensen hier vrij. In het ziekenhuisje was het hierom ook niet zo druk. Veel artsen en verpleegkundige hadden een vrije dag. Ze werken hier 6 dagen per week. We hebben een kleine rondleiding gehad van een verpleegkundige.

Het is een klein ziekenhuisje met 40 bedden. Ze hebben een mannenafdeling(8 bedden), vrouwenafdeling (8 bedden), kinderafdeling (6 bedden), kraamafdeling (4 bedden), intensive care (6 bedden) en een eerste hulp (8 bedden). Na deze kleine rondleiding zijn we naar het dorpje gelopen boven op de berg. Dit was een half uurtje lopen vanaf ons Guest house. Het dorpje bestaat denk ik uit 40 huizen. Er zijn 2 kleine kraampjes waar je fruit en koekjes kunt kopen en een huisje waar je thee kunt drinken en eten kunt bestellen (rijst). We hadden lekker een kopje thee gedronken en zijn daarna in ons huisje film gaan kijken en lekker wezen uitrusten.

Zondag 12 november.

Om 11 uur hadden we bij het ziekenhuisje afgesproken met het hoofd. We zouden dan kennismaken met de hoofdverpleegkundige en een rondleiding krijgen. We hadden een kennismaking met de hoofdarts. Hij heeft ons wat verteld over het ziekenhuisje en over hoe hij werkt. Hij had 3 hoofdregels:

Regel 1 kom optijd! Hij mag wel te laat komen, maar de rest niet.

Regel 2: Bezig zijn als je op de afdeling bent en niet ondertussen naar huis gaan

Regel 3: Hij is er niet om ons op ons gemak te stellen. Hij is aardig, maar kan ook hard zijn en streng.

Na de rondleiding kregen we lunch. We hebben een eigen kokkin in ons huisje. We noemen haar Didi. Dit betekent oudere zus. Zij maakt elke dag lunch en avondeten voor ons, ze doet de was en maakt het huisje schoon. Een hele lieve oude vrouw van rond de 70 jaar denk ik. Ze spreekt amper Engels, maar genoeg om te laten weten hoelaat we eten, wat we eten en of we nog meer willen.

Na de lunch zijn Jur en ik een stukje gaan wandelen. We zijn erachter gekomen dat er eigenlijk helemaal niks te doen valt rondom het ziekenhuisje. Er staan bijna geen huisjes en we zitten midden op een berg dus ook geen speelveldjes. Het dorpje is de enige plek waar we naartoe kunnen lopen om wat te gaan doen.

Maandag 13 november

Mijn eerste ochtend werken in het ziekenhuisje. De dienst begon om 7 uur en was om 1 uur afgelopen. ’s Ochtends lopen ze eerst een ochtendronde met de nachtdienst voor de overdracht. Dit ging in het Nepalees, dus Jur en ik snapte er niet veel van en stonden er maar een beetje bij. Om 8 uur deden we dit nog een keer, maar dan met de artsen erbij. De arts vertelde ons wel wat de patiënten hadden en stelde ons vragen. Na deze ronde hebben we tot 11 uur eigenlijk niks zitten doen. Er lagen maar 7 patiënten in het ziekenhuis en we waren met 5 verpleegkundige.

Om 11 uur kwam zuster Shristie naar mij toe en vroeg of ik haar wou helpen. Tuurlijk wou ik dit want dan had ik wat te doen. Ik mocht haar helpen bij de consultaties van zwangere vrouwen. De vrouwen kwamen voor de controles. Ik heb mogen luisteren naar het hartje van de baby’s, mogen voelen aan de buik hoe het kindje lag en de moeders gewogen. Ik had dit nog nooit gedaan, maar vond het wel super leuk om te leren en te doen. Zij had mij geleerd hoe ik de baby kon voelen. Ik heb denk ik 20 vrouwen onderzocht. Toen we klaar waren was het al 1 uur. Mijn dienst zat er dus op en ik kon naar huis en lunchen. De lunch is elke dag Dahl Bhat. Dit is rijst met groente en curry. ’s Avonds krijgen we dit ook. Er zit dus niet heel veel variatie in het eten op een dag.

Woensdag 15 november

Om 6:15 stond ik op en ging ik een ei bakken voor Jur en mij. Dit is het enige wat we hier als ontbijt kunnen eten. Ik deed de kastjes open en overal zaten kakkerlakken GADVERDAMME!!! Grote en kleine. Ik ben niet bang voor insecten of spinnen, maar kakkerlakken vind ik toch wel heel vies. Na het ontbijt zijn we naar het ziekenhuisje gegaan voor onze dienst. Er lag een man die er al voor 89 dagen lag. Hij heeft bamboe in zijn voet gekregen en hierom een huidtransplantatie gehad. In Nederland zou je dan om de paar dagen terug moeten komen voor controle, maar hier gaat dat niet. De mensen wonen te ver weg om steeds op en neer te kunnen. Deze man ligt er dus al 89 dagen en moet denk ik nog wel het dubbele.

Om 9 uur mochten Jur en ik thee gaan drinken. Dit doen de artsen ook. We liepen naar het kleine thee huisje onder het ziekenhuis en gingen daar zitten. Toen we terug liepen hiervan zagen we een man die net een kip had geslacht. De kop lag op de houtenboomstam en de man was het bloed uit de kip aan het wassen. Dit was even schrikken en heel raar om te zien. Ik had het op dat moment helemaal niet verwacht. De man keek ons vrolijk aan en groette ons beleefd.

Donderdag 16 november

Woensdagmiddag kreeg ik opeens hele erge koppijn en ben ik terug naar huis gegaan en heb heel de dag op bed gelegen. Ik ben hierom donderdag ook niet naar het ziekenhuisje gegaan. Ik voelde me nog niet goed genoeg om een dag te werken. Om 11 uur kwamen Bas en Suus vragen of ik wel mee wou gaan even naar het dorpje. Dit leek mij wel een goed idee, omdat ik anders heel de dag maar in bed zou liggen. We hebben lekker gegeten bij het eettentje en hebben nog wat koekjes gehaald voor in het huisje. Onze hondenvriendjes die we hebben gemaakt kwamen al gelijk aangerend toen we het dorpje in liepen. Het zijn 3 honden en we hebben ze al namen gegeven. Billy, Milo en Stitch. Na het eten liepen we weer terug naar beneden met de 3 honden achter ons aan. Onderweg hoorde ik een koe. Ik zei jongens horen jullie ook de koe? Nee zij Suus zal wel je maag zijn. Ik wist wel zeker dat het mijn maag niet was, maar dacht zal het wel verkeerd gehoord hebben dan. 1 minuut later hoorde ik weer een koe en toen hoorde zij het gelukkig ook. Ik draaide me om om te kijken waar het geluid vandaan kwam en er kwamen opeens 2 koeien de berg afgerend. Bas en Suus schoten in paniek en zeiden wat moeten we doen. Het was een niet al te breed bergpad en de koeien kwamen hard aangerend. Ik zei jongens stil aan de zijkant gaan staan. Dit deden we en gelukkig rende de koeien gewoon langs ons verder naar beneden. Dit was toch wel even schrikken.

Vrijdag 17 november

We zijn een lang weekend vrij dus we zijn naar Pokhara gegaan. Even een weekend wat meer luxe en verschillende mogelijkheden qua eten en winkeltjes. De bus vertrok om 06;30 vanaf het dorpje. De man van de bus moesten we wel eerst even wakker maken. Hij lag nog lekker in zijn bus te slapen. Hij heeft toen snel zijn tanden gepoetst, wierrook aangezet, spoedgebedje gedaan en toen zijn we gaan rijden. We waren de eerste die in de bus zaten. Onderweg liep de bus goed voel. We hebben in totaal 6 uur gedaan over deze reis. Heel de weg stond er Nepalese muziek op. Dit is denk ik te vergelijken met Indische Bollywood muziek. Hij stond op standje 100. Aan het einde van de rit deden onze oren toch best wel pijn.

Zaterdag 18 november

Vandaag zijn gaan paraglyden. Dit had ik nog nooit gedaan, maar het was zo mooi. Ik ging met Nitika een Nepalese vrouw. Bij paraglyden moet je de berg afrennen en als je van de berg afgerend ben ga je met een parachute de lucht in. Dit was zo gaaf om te doen. Wel raar om zomaar een berg af te rennen, maar alsnog super tof. Tijdens het zweven had ik heel mooi uitzicht op de Annapurna en heel Pokhara. Dan zie je pas hoe groot Pokhara eigenlijk is. Overal waar ik keek zag ik wel huisjes of rijstvelden met kleine hutjes erop. Onderweg heeft ze foto’s gemaakt en een filmpje. Ook vroeg ze of ik wou stunten. Tuurlijk wou ik dit. Als ik in de lucht zit wil ik dat ook wel meemaken. We gingen omhoog en dan snel omlaag. Dit gaf het gevoel van een achtbaan in je buik voor een kort moment.

Na het paraglyden zijn we met Denise, Iris en René uiteten geweest bij de Italiaan. Even lekker pasta carbonara gegeten. Heel lekker na een week alleen maar rijst. Na het avondeten zijn we met de studenten naar een Nepalese club gegaan. We zaten op banken en er begon een bandje te spelen. Natuurlijk zijn wij ook meegaan dansen. Alle Nepalese wouden met ons dansen. Ze dansen hier heel anders dan in Nederland. Wel heel leuk om mee te maken. De jongens gaan helemaal los en de meiden ook. Was zeker een geslaagde avond.

Aankomende 2 weken zal ik geen blog uploaden. We blijven de komende 2 weken in Ampippal bij het ziekenhuisje. Hier heb ik geen WiFi dus kan ik niks op mijn blog zetten!!