Onze eerste week stage in Pokhara zit er al weer op. Het is wel weer wennen om in de grote stad te zitten en niet meer tussen de bergen in een klein dorpje. Echter hoeven we ons hier buiten stage om niet te vervelen. Er zijn genoeg dingen te doen hier. We zitten in het echte Nepalese gedeelte. Als wij zelf weekendjes terug gingen naar Pokhara vanuit Amppipal verbleven we in Lake Side. Dit is het toeristische gedeelte en ziet er daarom ook echt anders uit. De winkeltjes zijn hier heel anders, de restaurantjes zijn anders, op straat kun je meer groente/fruit kopen, er zijn markthallen met alleen maar groente en hier lopen de koeien weer op de weg. Al bij al we zitten hier meer tussen het echte leven dan in Lake Side.

Afgelopen zondagavond zijn we aangekomen hier bij ons gastgezin. Ik slaap met Bas op de kamer omdat wij nu een duo zijn voor de komende 2 weken in het ziekenhuisje. Dan worden we niet van elkaar wakker als de andere waarmee je op de kamer ligt een andere dienst heeft dan jij.

Maandagochtend konden wij uitslapen, omdat wij afgelopen week avonddienst hadden. Echter werd er om kwart over 8 op onze deur gebonsd. Het was de vader van ons gastgezin. We moesten al om 8 uur bij het ontbijt zijn. Dit wisten wij alleen niet. Wij ons snel aangekleed en naar hun keuken gegaan. We gingen zitten aan tafel en kregen een bord met Dhal Bhat (rijst) voor onze neus. We waren nog geen 5 minuten wakker. Op dat moment kon ik nog echt geen warm bord met rijst opeten. Ook omdat we het niet verwacht hadden. Toch ons best maar gedaan om zoveel mogelijk op te krijgen. We wisten wel gelijk dat we dus de rest van de week om 8 uur er moesten zijn en een bord met rijst zouden krijgen.

Onze eerste 2 dagen in het ziekenhuis hebben wij op de Medicine Ward meegelopen. Naja meegelopen, van de 6 uur dienst hebben we denk ik 5 en een half uur gezeten. Denk je dat je het ergste in Amppipal hebt gehad is het heir nog erger. We hebben de eerste 2 dagen nog minder gedaan dan in Amppipal. De verpleegkundige deden niks of waren de helft van de tijd weg en als we wat vroegen kregen we nauwelijks of geen antwoord. Geen goede start dus. We konden dus alleen maar naar de patiënten kijken en verder speelde we spelletjes op onze mobiel of speelde galgje.

De 3^e en 4^e dag waren al iets beter. We mochten meelopen op de Surgery Ward. Hier lagen mensen met botfracturen. We mochten wel 1 keer bij de 10 patiënten de bloeddruk meten en we mochten de medicijnen klaarmaken in de 6 uur. Verder hebben we ook hier weer lekker veel gezeten en spelletjes gedaan. Ook hier was de verpleegkundige veel weg of zocht geen toenadering tot ons. Als we wat vroegen deed ze net of ze ons niet hoorde en reageerde niet.

Onze laatste dag van de eerste week was gezellig. We hebben meegelopen op de Post-OK. Hier komen de patiënten naartoe na een operatie. Er lagen 4 patiënten. We hebben hier ook 1 keer de bloeddruk gemeten en medicijnen gegeven. De verpleegkundige waren wel heel gezellig. Ze spraken goed Engels, zochten contact, vertelde moppen, vertelde raadsels, lieten ons dingen zien in het ziekenhuis, vertelde ons over het ziekenhuis en over zichzelf. We hebben dus niet veel meer gedaan, maar het was wel heel gezellig. Om 4 uur gingen zij een snack maken, Chatpat. Chatpat is een mix van groente (ui, tomaat, koriander, limoen en peper!!), noedels (zonder heet water), pittige chips en gepofte rijst. Wij mochten mee eten met ze. Ze hadden dit alles in een afwasteiltje gedaan en goed door elkaar heen gekneed. Toen we het gingen eten moesten we dat met onze handen doen. We moesten wat in onze rechterhand doen en dat goed samen kneden totdat het een bolletje was. Vervolgens moesten we dat bolletje in onze mond laten rollen. In het begin was dit moeilijk, maar ik had snel door hoe het moest. Bas had er wel wat meer moeite mee. De helft viel steeds uit zijn hand en hij kreeg maar geen bolletje gemaakt. We hebben dus goed gelachen tijdens het eten met ze vieren. De Chatpat was pittig maar wel lekker en het vulde goed.

Tijdens onze diensten in het ziekenhuis hebben we een pauze. We gaan dan naar een restaurantje tegenover het ziekenhuisje. We drinken hier een kopje thee en eten momo’s. Dit was het hoogtepunt op stage van onze eerste 4 dagen. Ook is het zo dat we bij elk restaurantje hier in de buurt warm water krijgen. Dit krijgen we ook bij ons ontbijt en avondeten (Dhal Bhat).

Bij ons gastgezin hebben we een heel fijn huis. We slapen op de tweede verdieping. Op deze verdieping zit ook nog een toilet (normaal), zittoilet (zoals in Frankrijk) en een WARME douche!!!! De douche is echt geweldig! Fijn om weer even goed te kunnen douche hier en niet onder een klein straaltje die net niet warm genoeg is. Op de eerste verdieping zit de gymzaal van de gehandicaptenschool. Waar Suzanne en ik over 2 weken ook gaan meehelpen voor 2 weken. ’s Ochtends om 10 uur kunnen wij dat dus goed horen. Op de derde verdieping hebben we een dakterras met heel mooi uitzicht over de stad en op de Himalaya. Elke ochtend ben ik er even gaan zitten lezen, muziek luisteren en ik heb er thee gedronken. Heerlijk om daar naar te kijken en wakker te worden.

Slapen is hier nog wel een opgave. Er zijn zoveel geluiden dag en nacht. Honden die blaffen, een haan die altijd loopt te kraaien, bouwvakkers die bezig zijn, muziek dat hard staat, toeterende auto’s en veel gepraat. Ik heb gelukkig oordoppen meegenomen, maar die houden niet alles tegen. Ik kan nu al wel wat beter slapen, maar de eerste 2 nachten waren echt verschrikkelijk.