Vrijdag 10-11-2017

Vanochtend hadden we om 10:30 afgesproken bij een ziekenhuisje hier in Pokhara. Wij moesten gaan beoordelen of dit ook een mogelijke stageplaats zou kunnen zijn. Om 11:40 waren wij bij het ziekenhuisje. Wij (als Nederlanders) al lichtelijk in paniek, ooh nee we zijn te laat op een afspraak, maar toen we daar aankwamen moest René zelfs nog de arts bellen die ons zou rondleiden. Nou, ik denk dat we rond 11:15 wel begonnen met de rondleiding. Het is hier niet allemaal zo stipt op de tijd. Ook is we komen over 10 minuten een half uur later.

Het was een mooi ziekenhuisje en groter dan ik had verwacht. De afdelingen waren mooi schoon en de materialen die ze hadden zagen er ook goed uit. In het ziekenhuisje vroeg de vrouw van de dokter, die ons de rondleiding gaf wat mijn naam was. Sanne is een moeilijke naam voor de Nepalese. Westerse mensen die voor langere tijd in Nepal verblijven (met een moeilijke naam) krijgen een Nepalese naam toegekend. Ik vroeg dus aan haar wat een Nepalese naam was dat nog een beetje klonk als Sanne. Zodat ik er wel op ga reageren als mensen me naam zeggen. Toen kwam zij met Sani en Sanu. Sanu spreek je het meeste uit als Sanne. Na deze naam te hebben gekozen wat zij natuurlijk heel mooi vond, vroeg ik aan haar wat het betekende. Zij vertelde mij dan Sanu, schattige kleine betekende……. Nou fijn dus, wordt er is niet tegen mij gezegd ahh wat ben je klein, betekent mijn Nepalese naam het! Toch vind ik het ook wel leuk weer lekker typisch.

Rond 1 uur waren we klaar met de rondleiding in het ziekenhuisje. Hierna zijn Bas, Jur en ik een wandeling gaan maken. We hadden al gezien dat er een mooi tempeltje aan de overkant van het meer op een berg stond. Na rondgevraagd te hebben bleek dat we met een kano naar de overkant van het Lake moesten. Vanaf daar was het 3 kwartier omhoog wandelen. Dit hebben wij dan ook gedaan. De kano was van hout, maar wel in mooie felle kleuren. De man die ons naar de overkant toe vaarden was een dove man. We moesten dus alles aan hem vragen met handen en voeten. Eenmaal aan de overkant zagen we dat het toch wel hoog was. Het was vandaag rond de 27 graden. Het was een hele mooie wandeling. Het was 3 kwartier stenen trappen omhoog lopen door het bos. De stenen treden waren alleen niet gelijk. Het lag allemaal schots en scheef en soms was het ook glad. Gelukkig liepen we in de schaduw naar boven.

Het uitzicht wat we hadden van bovenaf was ontzettend mooi. We konden over heel Pokhara kijken en de besneeuwde bergtoppen waren nog beter te zien. Het tempeltje was klein en wit. We konden er niet in, maar aan de buitenkant stonden mooie gouden beelden.

Jur en ik waren al eerder boven dan Bas. Wij waren op een bankje in de schaduw gaan zitten om even uit te rusten. We hadden overal zweetplekken en lekkere rode bollen. Toen we daar zaten kwam er een Nepalees jongetje van 12 jaar naar ons toe en begon tegen ons te praten in het Engels. Toen hij zijn vragen had gesteld zoals: where are you from, what is your name en how old are you ging hij terug naar de groep waarmee hij was. Toen die groep eenmaal doorhad dat dat jongetje met ons had staan praten kwamen ze met ze alle naar ons toe. Het waren ongeveer 20 personen in de leeftijdscategorie van 10 tot 25. Ze kwamen naast ons zitten en net alsof we bekend waren wouden ze allemaal met ons op de foto. Er werden baby’s bij mij op schoot gezet met mama ernaast, meiden van 10 die op m’n schoot gingen zitten en mannen die hun arm om mij heen sloegen. Wij schrokken er een beetje van, maar deden maar leuk mee. Uiteindelijk heeft Bas die toen ook aankwam ook een foto van ons gemaakt met een paar Nepalese die er toen zaten. Jur is heel lang dus dat vinden ze bijzonder en ik ben heel blond zie je hier eigenlijk ook niet. Een gouden duo dus.

Eenmaal terug in Lake Side bij ons hotel zijn we voor de laatste keer hier in Pokhara uiteten geweest met Denise, Iris en René. Morgenochtend vertrekken we om 07:30 met de bus naar Gorkha. Hier is het ziekenhuisje waar onze stage gaat plaatsvinden. Ik ben heel benieuwd naar de plek. We weten er eigenlijk nog niks over. René weet ook niet hoe het eruit ziet, dus het wordt een echte verrassing. Ergens hoop ik dat we daar helemaal niks hebben. Lekker terug op jezelf en meedoen met de mensen daar. Waarschijnlijk verblijven we bij het ziekenhuisje, maar dit is ook nog niet zeker. We kunnen misschien ook nog bij een gastgezin daar verblijven.